2014-07-30
Met een naam als Death Destruction vraag je er ook bijna om niet te mogen bestaan. Wat begon als een side-project voor leden van Evergrey en Hammerfall, kreeg serieuzere vormen na de release van hun selftitled debuut. De plaat ontving veel goede recensies en er werd een sterke basis gelegd in de Europese metalscene. Echter, het was in de lente van 2012 dat de band aan haar lot werd overgelaten toen de manager er mee stopte, in minder dan een week voordat ze met In Flames op tournee zouden gaan. Met pijn en moeite kon alles nog geregeld worden, wat er voor zorgde dat de band in niet al te beste omstandigheden op tournee ging. Dit zorgde voor de eerste scheuren in de Death Destruction. Zanger Jimmie Strimmell had daarnaast ook nog zijn andere band, Dead By April, die meer aandacht verdiende vanwege deelname aan het Zweede Eurovisie songfestival. Hij vertrok, maar uiteindelijk heeft Death Destruction een veel sterkere zanger gevonden in Tony Jelenovich. Zo komt het dat ze nu dan eindelijk op de proppen komen met het tweede album met de simpele titel II. Jimmie Strimmell had een hele dikke metalcore-vinger in de muzikale pap, waardoor ook de muziek veel van hetzelfde was. Tony Jelenovich’s stemgeluid daarentegen is zo divers, zo gevarieerd, dat hij het geheel daadwerkelijk nieuw leven inblaast en werkelijk op iedere creatieve golf van de muzikanten kan mee varen. Hij kan enerzijds zo galant klinken als Mike Patton van Faith No More, anderzijds zo furieus als Phill Anselmo van Pantera. Dat is overigens niet het enige dat ze lenen van deze legendes, ook de groove die heerst over deze collectie van fijne moderne metaltracks is heel erg Pantera-esque. Iets wat bijvoorbeeld heel sterk terugkomt in de opener ‘Divine Justice’, die er meteen volop in knalt. Of wat te denken van ‘I Am The Plague’. Je zou de gehele plaat een eerbetoon kunnen noemen, maar daar zou je ze weer teniet mee doen. ‘Dead Pilot’ klinkt ontzettend groots en bombastisch en heeft dan weer meer die Faith No More-sound.
Het experiment wordt eveneens niet geschroomd en zo hebben ze met ‘Towards The Light’ een bijzondere compositie in elkaar gezet. Zelf geven ze te kennen dat het iets van Muse heeft en dat is ook wel te herkennen in de zweverige, semi-elektronische sounds die mee doen. Het is echt een compositie met een begin en een eind die solide in elkaar zit, maar wel afwijkt van het eerder geijkte metalpad. Dat geeft te kennen dat deze mannen niet voor één genre of gat te vangen zijn. Een wijs man zei ooit: ”What doesn’t kill us, only makes us stronger”. Een spreuk die voor Death Destruction absolute waarheid is met de release van II.
.jpg)
FireForce - DeathbringerPowermetal, in de meest traditionele zin van het woord, is een genre dat het...
Mr. Knowhow - MK III Analog Er gaat niets boven Groningen, aldus de toeristische promotiecampagne van...