Arch Enemy - War Eternal Recensie op Podiuminfo

2014-07-25 Dat wat Arch Enemy voorheen altijd zo bijzonder maakte was de frontvrouw. Angela Gossow liet een zodanig bulderende grom over de melodieuze death-metal horen, dat menig luisteraar twee keer goed moest luisteren om te constateren dat het hier daadwerkelijk een vrouw betrof. Haar schreeuw deed absoluut niet onder voor de grootheden in de geschiedenis der metal. Aangevuld met de zinderende gitaarlijnen van Arch Enemy-oprichter en gitarist Michael Amott hielp ze de band aan het succes van vandaag de dag. Echter, in mei 2014 kwam het bericht naar buiten dat Gossow er een punt achter gezet had, maar nog wel actief blijft in het management rondom de band. Vervanging werd gevonden in Alissa White-Gluz, bekend van de metalcore-formatie The Agonist. In de tussentijd heeft Amott’s jongere broer, gitarist Christopher Amott, plaats gemaakt voor nieuwe gitarist Nick Cordle. Nieuwe leden, nieuwe inspiratie en dus tijd voor een nieuw album (nummer tien) genaamd War Eternal.

Wie bekend was met de vorige werkgever van White-Gluz, wist dat het een flinke klus zou worden om in de voetsporen van Gossow te treden. Death metal vergt nu een eenmaal een consistenter stemgeluid, waarbij een schreeuw van begin tot einde even bruut moet klinken. Slijtage is uit den boze, zeker bij Arch Enemy waarbij melodie eveneens een groot onderdeel is van de muziek. In dat opzicht zijn de twee zangeressen niet echt met elkaar te vergelijken en is duidelijk te horen dat ze allebei een andere techniek hanteren. Gossow had meer een diepe grom en leunde sterk op het grunten, terwijl White-Gluz een schreeuw hanteert. Toegegeven, ze misstaat de band absoluut niet, al heeft ze iets minder variatie te bieden, maar de hoogstaande muzikaliteit van de overige bandleden vangt dit euvel met gemak op. Uiteraard is ook dit album weer tot de nok toe gevuld met grootse, bombastische gitaarsolo’s en vlammende riffs, waarin Nick Cordle een perfect compagnon blijkt te zijn voor Amott.

Met zijn dertien nummers is het tegelijkertijd een nostalgisch album met een knipoog naar het verleden met nummers als ‘No More Regret’ en ‘Never Forgive, Never Forget’, maar ook een blik in de toekomst met bijvoorbeeld ‘Down To Nothing’ en ‘Time Is Black’. Vooral de laatste is opmerkelijk, waarin het lijkt alsof ze de nieuwe zangeres tegemoet willen komen met een stijltje à la The Agonist. De track ligt haar dan ook erg goed. Het bombastische koor op de achtergrond tilt de track naar een hoger niveau, waardoor het één van de sterkste uit deze collectie is. Uiteindelijk valt te concluderen dat de wisseling in de line-up goed is geweest voor Arch Enemy, waardoor ze nu weer frisser dan ooit klinken met War Eternal, maar tegelijkertijd ook weer lekker melodieus vertrouwd. Of zoals ze zelf zeggen: ”Remember, change is inevitable, war is eternal!”

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Arch Enemy Label:Century Media