2014-08-19
Misschien heeft het er mee te maken dat yours truly zelf een behoorlijke tijd in Australië heeft gezeten, want bij het horen van Aussie-bands lijkt alles net wat zonniger. Misschien is het wel het accent, misschien de vaak vrolijke ‘Beach Boys’-achtige vibe, of misschien wel een soort heimwee. Hoe dan ook, het vijftal uit Brisbane genaamd The John Steel Singers heeft naast de bijzonder bonte cover ook een vrolijke plaat afgeleverd. Everything’s A Thread is het tweede album van de band en deze keer hebben de mannen het heft volledig zelf in handen genomen.Soms zijn albums niet wat ze lijken, en soms ook wel. Het zal niemand verbazen dat Everything’s A Thread een behoorlijk psychedelische plaat is. De teksten zijn nog vreemder dan ‘Strawberry Fields Forever’ van The Beatles, wanneer je er door de effecten heen überhaupt al iets van kan verstaan. Hier komen we meteen bij het grote nadeel van volledig zelf geproduceerde platen: het is soms een beetje too much.
De band koos ervoor nieuwe instrumenten te gebruiken en veel oude platen te beluisteren. Dit leverde zeker een aantal bijzonder goede nummers op. Happy Before is een heerlijk track die zowel dromerig als poppy is. De vocalen zweven door de ruimte, maar de strakke bas en drums bieden voldoende tegenwicht.
‘The Marksman’ is een wat donker, spookachtig nummer. De vier stemmen die over elkaar heen buitelen en trage gitaren zorgen voor bijzonder intrigerend eindresultaat. Bijzonder leuk is het aanstekelijke ‘Never Read Tolstoy’. Volgens de heren zelf gaat de track over de vage fantasie om niet nader te noemen pretentieuze hipster een klap in het gezicht te verkopen tijdens een feestje. Al moet je wel enkele keren intensief luisteren om iets van de tekst te kunnen verstaan.”Telling tales in a Brunswick bar, fooling no one with his undertone, the half of this place has never read Tolstoy, too much culture for a Brisbane boy.”
Helaas wordt de plank ook wel eens net mis geslagen. Met titelnummer ‘Everything’s A Thread’ worden er zo ontzettend veel stemmen, effecten en instrumenten door elkaar gebruikt. Het resultaat was misschien vervreemdend bedoelt, maar je wordt er vooral knettergek van. ‘TGI Tuesday’ is ook zo’n nummer waarbij je geen flauw idee hebt wat de band nou aan het doen is, waarschijnlijk wisten ze het zelf ook niet. Een belangrijke les voor de toekomst is in elk geval dat je geen trombone moet spelen, wanneer je dat nog nooit gedaan hebt.
Behoorlijk experimenteel en vaak op het randje, maar het blijft toch een grappig album. Hoewel er veel muzikale invloeden terug te horen zijn, weten de vijf helaas niet hun voorgangers te overtreffen. Het is prima achtergrondmuziek voor een warme, lome zomerdag. Misschien ook niet zo gek voor een band die uit het warme en zonnige Brisbane afkomstig is.
.jpg)
Yamantaka // Sonic Titan - UZU Yamataka // Sonic Titan is een naam die niet bij veel Nederlanders een...
.jpg)
Jolie Holland - Wine Dark Sea Jolie Holland belooft dat Wine Dark Sea het album is waar de vele...