Dat heeft grotendeels te maken met de perfectionering van de afwisseling waar the Caddies zich al sinds mensenheugenis van bedienen. Ska, punk, reggae, dixie, pop, alles kan en mag en wordt tot in perfectie uitgevoerd. Het maakt op Dirty Rice werkelijk niet uit welk genre wordt aangeboord of welke er met elkaar worden gecombineerd, het werkt.
Daarbij komt nog dat het uitgebreide scala aan muzikale invloeden tot in de puntjes wordt gecombineerd door het hele album. Geen enkel nummer lijkt op het vorige, maar het werkt als een malle bij elkaar. De overgang bijvoorbeeld tussen het punkrock-hoogtepunt 'Bring it Down' en het New Orleans-dixienummer 'Shot in the Dark' is immens groot, maar gaat naadloos.
Het album werkt dus als geheel. Maar hetzelfde geldt voor de afzonderlijke liedjes. Vanaf de musical-achtige opener 'Brand new Scar' tot het akoestisch gespeelde skaslotstuk 'Drinkin the Night Away' met zijn gangvocals. Stuk voor stuk zijn de nummers kraakhelder uitgevoerd en juist doordat er regelmatig wordt gekozen voor vrij makkelijke basisriffs, kunnen de muzikanten en blazers allerlei kleine muzikale kwinkslagen uithalen. Bovendien zijn de blazers ongekend in vorm op Dirty Rice, en zingt Chuch Robertson beter dan ooit. Nu zong hij altijd al zeer sterk, maar ditmaal zijn de zanglijnen ook nog eens onberispelijk. Dat maakt het meezinggehalte met de catchy refreinen onweerstaanbaar.
Met hoogtepuntjes als 'Airplane' en 'Back to the Bed' is Dirty Rice helemaal af. In het kort: een geweldig album. Zo veel variatie in zo'n goed uitgevoerd jasje, dat zie je heel zelden.
Radio Moscow - Magical DirtMen neemt een gezonde dosis gitaargeweld, versterkers die minimaal op volume...
Dÿse - Das Nation Berlijn is de techno-hoofdstad van Europa, maar van gitaren zijn onze...