2014-08-22
Tegenwoordig lijkt het de normaalste zaak van de wereld dat de provincie Groningen voor de zoveelste keer wordt opgeschrikt door aardbevingen die veroorzaakt zijn door gasboringen. Verontrusting lijkt bij de inwoners te hebben plaatsgemaakt voor gelatenheid. Zo hevig als vijfendertig jaar geleden zal het namelijk toch nooit meer worden. In 1978 besloot daar namelijk een drietal gelijkgestemden om de ingekakte Nederlandse rockscene eens een flinke schop onder de kont te verkopen. Honderdduizenden verkochte albums en o.a. optredens op festivals als Pinkpop waren het resultaat. De gevolgen waren niet te overzien en zelfs in het buitenland voelbaar. In 2014 blijken The New Adventures nog altijd niet uitgeraasd. Deze zomer verscheen Station Zero, het nieuwste wapenfeit van het drietal.Maar liefst zestien jaar heeft de opvolger van Babyshake op zich laten wachten. Station Zero kan dan ook gezien worden als een nieuw vertrekpunt en wie de moeite heeft genomen om New Adventures altijd te blijven volgen weet dat het verschijnen van dit nieuwe materiaal allesbehalve vanzelfsprekend is. Wisselingen in de bezetting leken altijd onlosmakelijk met de band verbonden.
Met de zware mokerslagen van drummer Ben E. Top wordt de titeltrack afgetrapt en lijkt de trein in beweging te komen om gedurende twaalf nummers lang door te denderen. Gebleven is de rauwe rockstrot van gitarist/zanger Peter Bootsman en gebleven zijn ook de zware, logge bastonen van Harry de Winter die hem dikwijls ook vocaal bijstaat. Op ‘Here No More’ wordt het tempo nog eens opgevoerd en is het opvallend hoe strak de heren nog steeds op elkaar zijn ingespeeld. Hoewel de band in de beginjaren nog wel eens achteloos in het ‘new wave’-vakje werd weggezet is de blues nooit ver weg geweest. Zo bevat ‘Mary Jane’ een geluid dat dicht tegen dat van ZZ Top aanschurkt inclusief de gitaarsolo’s zoals we die van Billy Gibbons kennen.
Echt indrukwekkend wordt het in het ruim zes minuten durende ‘Why Runaway’, een uiterst sfeervolle compositie van De Winter waarin alles lijkt samen te vallen. De bezwerende vocalen van Bootsman die zich in een paar zeer verfijnde slidegitaarsolo’s laat gaan terwijl zijn collega’s een strakke maar soepele laidback groove verzorgen. Nog altijd blijken de twee het schrijversvak niet verleerd te zijn. Het pakkende intro van ‘Evil Thing’ met zijn catchy refrein, het opzwepende ‘Tell Me’ of het pittige ‘No Regrets’. Waarmee nog maar eens het bewijs wordt geleverd dat een sterk nummer nooit langer dan drie minuten hoeft te duren. Het zijn allemaal voorbeelden van de sterke staaltjes vakmanschap waarmee deze onderschatte songsmeden zich de afgelopen tien jaar hebben bezig gehouden. Het maakt de uitvoeringen van andermans materiaal bijna overbodig al is de vertolking van Peter Green’s ‘The Green Manalishi’ absoluut de moeite van het aanhoren waard en is het psychedelische ‘2000 Lightyears From Home’ dat Jagger en Richards in 1967 schreven, een prima excuus gebleken voor De Winter om zijn beide zoons uit te nodigen in de studio.
Zonder blikken of blozen noemde Bootsman Station Zero het allerbeste dat ze ooit gemaakt hebben. Wij hebben daar werkelijk helemaal niets meer aan toe te voegen en vragen ons slechts af wie deze op drift geraakte trein nog kan stoppen.
.jpg)
The Gaslight Anthem - Get HurtSoms duurt het een tijdje voordat een album pas écht goed bij de luisteraar...
The Story So Far - Songs Of Met het vorig jaar verschenen tweede wapenfeit What You Don't See leverde...