Het naar de albumtitel vernoemde openingsnummer - het kan ook andersom gegaan zijn - begint ronduit saai. Op welke onrust er gedoeld is, blijft lang de vraag. Pas aan het einde van opvolger ‘Racing Heart’ is er sprake van enige herrie in de tent. Een gitaarmuur vol fuzz doet de pijn van de nietszeggende refreinen enigszins verzachten.
De link tussen Too Tangled en The Velvet Underground was bekend en ook op Stay Restless steekt het tweetal zijn bewondering voor deze legendarische formatie niet onder stoelen of banken. Het aan The Velvet Underground refererende materiaal behoort tot het beste werk van Too Tangled. Buytaert neemt haar viool in handen in ‘Silence’. Deze duidelijke knipoog gaat gepaard met een beperkte hoeveelheid tekst, die op een welhaast plechtige wijze wordt voorgedragen. ‘She Gets What She Can’ is een regelrechte ode aan Lou Reed. Gruizige gitaren, een rommelige solo; fijn moment.
Het uptempo ‘Place Of Gold’ is zo vlak voor ‘She Gets What She Can’ een ander hoogtepunt. Vooral de scherpe tekst valt op: “Will we ever hurt the one, we always said we won’t”. De combinatie van stemmen - Buytaert valt de leidende Vandemoortele bij in de refreinen - is perfect aangepakt.
Naast deze pracht zijn er echter te veel mindere punten. De monotone zang van Buytaert verveelt op den duur. Ook ‘Lust For Blood’, waarin het rusteloze van de albumtitel weliswaar aan de orde is, overtuigt niet vanwege een stuurloos lijkende gitaar. ‘Black Mark’ is een uitstekend liedje, om in slaap te vallen welteverstaan. Wanneer wordt Too Tangled eens iets strenger voor zichzelf?
Wendy McNeill - One Colour MoreSoms heb je mensen waar het woord artiest niet genoeg voor is. Zij verdienen...
Counter Jib - Counter Jib EP Het Utrechtse Counter Jib zal zeer binnenkort haar debuutalbum Mirk &...