Het is direct duidelijk dat Slow Club op dit album een hele andere weg is ingeslagen en de folkpop van de eerste twee platen achter zich heeft gelaten. Op deze plaat is de centrale rol weggelegd voor de soulmuziek uit de hoogtijdagen van Motown, die legendes als Diana Ross and the Supremes, Jackson Five en Marvin Gaye heeft voortgebracht. De invloeden van die artiesten zijn dan ook duidelijk op het album te horen. In een interview heeft Charles aangegeven “We really didn’t want to sound retro”. Daarin is de band echter niet geslaagd.
Het album begint rustig met het lieflijke nummer ‘Tears Of Joy’. Daarna gaat het tempo wat omhoog en worden de soms iets te bombastische soulnummers afgewisseld met een aantal ballads. De hoogtepunten van de plaat zijn het kippenvel bezorgende ‘Everything Is New’, het uptempo ’Suffering You, Suffering Me’, de intieme ballad ’Number One’ en het meer poppy nummer ’Complete Surrender’. Eigenlijk zijn alle nummers van een behoorlijk hoog niveau, maar het grootste probleem van de plaat is dat je bijna voortdurend het gevoel hebt dat je de nummers al eens eerder hebt gehoord.
Toch ligt het album lekker in het gehoor, wat mede te danken is aan de open productie van Colin Elliot, die ook veel heeft samengewerkt met ex-Pulp gitarist Richard Hawley. Daardoor komen zowel de instrumenten, als de stemmen van Charles en Rebecca erg goed tot hun recht. De melancholie in de stemmen past perfect bij de teksten van de nummers die hoofdzakelijk over liefde en gebroken harten gaan.
Slow Club laat met Complete Surrender horen dat deze muzikale kameleons veel in hun mars hebben en van vele markten thuis zijn. De koerswijziging is slechts gedeeltelijk succesvol, want het roept toch vragen op wat nu eigenlijk de eigen identiteit van de band is.
Hawser - Young & RestlessHardcorebandjes schieten in Nederland als paddenstoelen uit de grond. Enkele...
Mass Electric - Lonely On The 3rd Floor Nog voor de release van debuutalbum Lonely On The 3rd Floor is Mass...