Daarop staan dertien nummers waarbij duidelijk wordt dat de band van grote gebaren houdt. Geen kleine liedjes of subtiele rock nummers, maar knallers die behoorlijk opgepompt zijn, en gemaakt lijkt voor de grote zalen en stadions. Maar waar bands als Muse juist de kunst verstaan om, waar nodig, ruimte te laten, hebben de drie heren zich niet ingehouden. Met elektronica en uitbundige koortjes zijn de nummers volledig dicht geplamuurd en wordt een muur van geluid opgetrokken. Zo zijn ‘Opera Of Love’ en ‘Satellite’ nummers waar nog weinig ruimte in zit en die opgezwollen zijn tot immense proporties.
Toch is het niet per se slecht wat het trio hier laat horen getuige een nummer als ‘Stand Down’, wat inderdaad wat weg heeft van Biffy Clyro. Of ‘English Rose’ waarbij wat tactvoller te werk gegaan wordt en daardoor makkelijker te verteren is. Daarin laten ze horen genoeg potentie te hebben tot het schrijven van goede en geloofwaardige rock nummers, in plaats van zich te verliezen in het zo groot mogelijk maken van hun liedjes. Ook productioneel valt daar wel wat op aan te merken, want die is erg glad en erop gericht de nummers nog voller en gelikter te laten klinken.
Dit betekent niet dat These Reigning Days geen doorbraak zou kunnen forceren. Daarvoor hebben ze genoeg de wind mee en zal deze plaat vooral een jong publiek aanspreken. Maar een onvergetelijke eerste indruk maken ze hiermee zeker niet.
De Kift - BidonvilleDe vergelijking is een van de nuttigste wapens in het arsenaal van de...
Pennywise - Yesterdays Een oude houten garage, volgespoten met graffiti, gelegen aan de Irena Street...