Na een potje uitgebreid brainstormen is het namelijk nog steeds niet gelukt om Bidonville, de tiende Kift-plaat alweer, in een hokje te stoppen. En daar ligt ook de grote kracht van deze band: de originaliteit. Bidonville klinkt als geen enkele andere plaat die dit jaar verschenen is. Het album bevat zestien tracks, die eigenlijk meer voelen als toneelstukken dan als liedjes.
De Kift is namelijk theatraal. De muziek, met wortels in de fanfare en punk, dient als ondersteuning voor het vertellen van verhalen. De band beweert geen teksten te kunnen schrijven en liet zich daarom inspireren door literatuur (van Dante tot Jack Kerouac) en film (The Imaginarium Of Doctor Parnassus). Het levert interessante teksten op: ‘Ralphie’ gaat over een man die zich onttrekt aan de maatschappij, in ‘Harde Munt’ horen we het slinkse verkooppraatje van een handelaar en op ‘Hovink’ bespreekt de verteller enkele filosofische citaten aan de hand van de staat van zijn tuin. En dat allemaal ondersteund door die afwisselende potpourri van muzikale genres.
Het is inmiddels wel duidelijk: Bidonville is iets bijzonders. Dat heeft zowel voor- als nadelen, om een bekend voetballer te parafraseren. Voordeel: de plaat is fris, verhalend en interessant. Nadeel: het album eist je volledige aandacht. Even snel een nummertje luisteren zit er dus niet bij: Bidonville is een alles-of-niets ervaring. Maar een straf is het niet. Want wie De Kift een kans geeft, zal meegevoerd worden in een unieke, meeslepende wereld. Een wereld die, hoe ongelukkig voor de muziekrecensent ook, geen vergelijking kent.
Johnny Winter - Step BackMet de dood van Johnny Winter afgelopen zomer was de wereld een...
These Reigning Days - Opera Of Love Wanneer je al in het voorprogramma van Bon Jovi mag aantreden, heb je...