Al sinds het midden van de jaren tachtig timmert Erasure vrolijk aan de weg. Vrolijk inderdaad, want het Britse duo scoort voornamelijk montere hits met een flink 'kom-op-allemaal-gehalte'. Maar grote klappers bleven de afgelopen twintig jaar uit. Niet heel gek, want de tijd van de roze feesthits is ook wel een beetje voorbij. Een uitzondering daargelaten, maar de grootste wapenfeiten in die categorie stammen toch uit diezelfde jaren tachtig.
Toch weet Erasure met The Violet Flame een uitstekend album neer te zetten. De licht dramatische dansbare muziek van Andy Bell en Vince Clarke is een beetje fout en heeft directe lijnen met de hits uit de jaren '80, maar er zit een eigenaardig hedendaags tintje aan de tien tracks op het album en juist dat maakt het zo aangenaam om naar te luisteren. Een perfecte balans in de songs - iets ingetogen versus uitbundig en jubelend - zorgt dat het album loopt. En heel belangrijk; Andy Bell zingt misschien wel mooier en zuiverder dan ooit tevoren.
Waar hij namelijk in de gloriedagen van Erasure bepaald geen hoogvlieger was, voor wat betreft de vocalen, spant hij tegenwoordig juist de kroon. Een heldere, licht vlijerige stem vormt de ideale combinatie met de synthesizers die de basis vormen van The Violet Flame. Om dit album weg te zetten als een schijfje voor de gayscene zou dan ook veel te kort door de bocht zijn. Dit is namelijk een album om van te genieten, ook voor dance-, disco- en popliefhebbers. Het steekt sterk in elkaar en is uitermate aangenaam om naar te luisteren. Verschillende nummers hebben hitpotentie, of op zijn minst meer dan genoeg kwaliteit om in een discotheek te zorgen voor een volle dansvloer.
John Garcia - John GarciaNet op het moment dat wij dachten dat de storm rondom stoner-collectief VISTA...
FrnkIero AndThe Cellabration - Stomachaches In 2013 ging My Chemical Romance uit elkaar en besloten de mannen elk hun...