Opeth - Pale Communion Recensie op Podiuminfo

2014-09-10 Mikael Åkerfeldt is een verwoed verzamelaar van vinyl, waarbij zijn voorkeuren voornamelijk liggen bij obscure progrock platen uit de jaren zeventig. Deze liefhebberij projecteerde hij altijd al mondjesmaat op zijn band Opeth, maar sinds Heritage uit 2011 gaan Åkerfeldt en zijn mannen volledig los op de progrock. Van het oorspronkelijke deathmetal verleden is ook op het nieuwe Pale Communion niets meer terug te vinden. Nee, tegenwoordig haalt de charismatische frontman zijn inspiratie uit King Crimson, Focus, Deep Purple en Porcupine Tree.

Let wel, de muziek van Opeth is ook nu nog van uitzonderlijke klasse, maar de prachtige wisselwerking tussen beenharde deathmetal en rustige door folk en progrock gedomineerde stukken zoals alom aanwezig op klassiekers als Still Life en Blackwater Park worden op Pale Communion toch wel wat gemist. Maar Åkerfeldt blijft Åkerfeldt en kijk dus niet gek op als de eigenzinnige Zweed en zijn kompanen op een volgende plaat gewoon weer flinke stukken deathmetal toevoegen. Gewoon om ons lekker op het verkeerde been te zetten. Maar nu moeten we het dus doen met vrij rustige Pale Communion dat prima uit te zitten is. Alleen de echte magie ontbreekt en dat heeft verder niets met de afwezige deathmetal te maken. Want fans van Opeth zijn ruimdenkend. Wat dat betreft zegt het namelijk genoeg dat het semi-akoestische en zeer rustige Damnation uit 2003 ook bij de diehard fans zeer goed in de smaak viel. Het was de alom aanwezige onderhuidse spanning die het hem deed en juist dat element is op Pale Communion wat minder aanwezig.

Het album begint met het hevig door King Crimson geïnspireerde ‘Eternal Rains Will Come’. Direct valt daarbij op dat Opeth het ons op Pale Communion niet makkelijk maakt. Wat voor het openingsnummer geldt gaat eigenlijk voor de hele plaat op; het album heeft veel rondjes nodig om op zijn plek te vallen. Een lange en afwisselende song als ‘Moon Above, Sun Below’ is hier wel het beste voorbeeld van. Daarnaast doen de twee rustigste nummers (‘Elysian Woes’ en ‘Faith In Others’) denken aan wat Åkerfeldt eerder heeft gedaan met Steven Wilson (die ook nu zijn bijdragen weer heeft geleverd) op Storm Corrosion van het gelijknamige project.

Gelukkig zijn er ook hoogtepunten zoals het acht minuten durende ‘Voice Of Treason’, dat wel die onderhuidse spanning herbergt die de muziek van Opeth altijd zo aantrekkelijk maakt. Het stuk doet wat oosters aan en hier horen we een mooie dynamiek doordat de rustige stukken prachtig overgaan in heftigere stukken. Andere opvallende songs zijn het Flower Kings-achtige instrumentaaltje ‘Goblin’ en het meest toegankelijke nummer: ‘Cusp Of Eternity’ dat behoorlijk lijkt op recent werk van Porcupine Tree. Met een fantastisch zingende Åkerfeldt overigens.

Hoewel Pale Communion bij tijd en wijle prachtige stukken muziek bevat ontbreekt het aan echte spanning. Spanning die op de oude platen zo in grote mate aanwezig was. Pale Communion is dan ook een goede Opeth plaat, maar geen uitzonderlijke.

Recensent:Jan Didden Artiest:Opeth Label:Roadrunner Records