Hoe je het anderzijds ook wendt of keert, Carnival of Soulds is een hel om naar te luisteren. Voor de goede orde; deze gasten zijn al veertig jaar bezig. Dat blijkt deels uit het feit dat ze wel degelijk hun instrumenten beheersen. Verschillende keren komt een prima bespeelde fagot bijvoorbeeld naar voren in de tracks. Knap.
Maar de nummers an sich slaan vol-le-dig nergens op. Slecht opgenomen drums, volledig ontsporende synths, geschreeuw, gekrakeel en ogenschijnlijk dronken gelal moeten muziek voorstellen. Zo vals als de tandjes, ook nog eens. Bovendien zijn het geen nummers met een begin en een eind, het is gewoon wat gehakkel zonder ook maar enige vorm en lijn. Het is dadaïsme in muziek, het is absolute waanzin, het is de vraag waar je je zo snel mogelijk kan verhangen. Het is domweg niet om aan tehoren. Misschien dat er ergens nog een gek loopt die het briljant noemt, maar die zal wellicht ook graag een uurtje luisteren naar een ruisende tv. Voor mensen met een beetje gezond verstand is de enige denkbare actie bij het afspelen van deze muziek-onwaardige productie van Pere Ubu om op het 'stop'-knopje te drukken en de cd in die eerder genoemde rivier te keilen.
En nu maar hopen dat dit Jumanji-achtige creatuur nooit meer boven de waterspiegel uitkomt.
Beaty Heart - Mixed Blessings Beaty Heart is niet de eerste die na de doorbraak van Vampire Weekend...
1200HP - 1200HP De volle naam luidt eigenlijk “Twelvehundred Horse Power”. Dat is toch wel...