Yentl en de Boer - De Plaat Recensie op Podiuminfo

2014-10-13 Een flyer van de nieuwe voorstelling De Meisjes, opvolger van De Mensen waarmee de Wim Sonneveldprijs 2013 werd gewonnen. Een handgeschreven verzoek tot een recensie van De Plaat en hoe deze te beluisteren. En natuurlijk de muziek zelf, aangeleverd op een ontzettend creatief vormgegeven USB-stick. Na wat pielen klapt de USB-stick, die er tot in detail uit ziet als een grammofoonplaat, open. Eenmaal in de computer valt er niet alleen een album waar te nemen, maar ook een heuse eigen game. Ondergetekende is onder de indruk van de creativiteit van het duo Yentl En De Boer.

Leuk zo`n entree maken, maar hoe zit het met de muziek? Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de aandacht stiekem uit gaat naar het spel. Bij het opstarten wordt duidelijk dat we met een platformspel in de stijl van Super Mario Bros te maken hebben. Als je een voorliefde voor de Nintendo NES of oude platform-games hebt, zal je hier wel even zoet mee zijn. Leuk!

Net als de gehele manier van aanleveren blijken de Nederlandstalige liedjes op De Plaat creatief en zijn de teksten scherp, inventief en bij vlagen absurdistisch. Een eigenschap die je doorgaans wel kunt verwachten bij liedjes uit het cabaret circuit. Dit duo weet een verrassende, afwisselende plaat af te leveren die vol zit met (plot)wendingen, absurdisme, humor en hier en daar een verstillend liedje. Daarnaast weet het hier en daar ook nog te confronteren. Bijvoorbeeld op ‘Heel Lang Geleden’, een goed geschreven compilatie van alles wat er in een sprookje hoort te zitten. Het doet je denken aan je kindertijd, om vervolgens in het laatste couplet op verrassende wijze te worden geconfronteerd met de knulligheden van een moderne volwassen relatie.

‘Ik Heb Een Man Gekend’ is misschien minder verrassend, maar gaat, mede door de ietwat droevige toon, een andere kant op dan je verwacht. De dames sommen feiten en weetjes op waar verschillende mannen hen, zo blijkt in de loop van het lied, redelijk mee moeten hebben verveeld. Dat Yentl Schieman en Christine de Boer hun inspiratie halen uit zaken die zij opmerkelijk vinden blijkt wel op een lied als ‘Wat Is Die, Wat Is Dat?’, waarin de Nederlander door de bril van een andere cultuur een spiegel wordt voorgehouden.

Hoewel teksten belangrijk zijn, mag de muziek er ook zijn. Naast het gegeven dat de stemmen van de dames goed matchen, is een ballade als ‘Ballet’ fraai uitgevoerd met strijkers en een dromerig pianogeluid. En luister ook eens naar het fraai opgebouwde ‘Zwaai’. Daarnaast blijkt het duo niet gebonden aan een genre, zo blijkt uit het electro-karakter van het geestige ‘Je Moet Met Mij Dansen’ en de onheilspellende rock van ‘Planet Worst’.

Het was de wens van Yentl en de Boer om liedjes uit verschillende shows vast te leggen. Met behulp van crowdfunding kwam dit project van de grond en dat is maar goed ook, want het zou jammer zijn als deze gevatte, frisse liedjes op De Plaat alleen te horen zouden zijn tijdens een avondje theater.

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Yentl en de Boer Label:Eigen Beheer