Cymbals Eat Guitars - Lose Recensie op Podiuminfo

2014-09-11 Het New Yorkse collectief Cymbals Eat Guitars houdt ervan om maling te hebben aan de gebruikelijke conventies. De band rondom Joseph D’Agostino wijkt daardoor bij iedere nieuwe plaat weer af van de door hunzelf aangelegde paden. Dit resulteerde bij de vorige plaat Lenses Alien in een wervelwind van stijlen vol met onverwachtse wendingen en gedaantewisselingen. Ze maakten het de luisteraar daardoor niet makkelijk, maar een mooie ontdekkingstocht was het zeker.

Voor Lose hield D’Agostino het heel dicht bij zichzelf en putte uit zijn eigen ervaringen, met het overlijden van een zeer goede vriend aan het eind van zijn tienerjaren als rode draad. Het is dan eigenlijk onnodig te vermelden dat dit dan ook zijn meest persoonlijke werk is geworden. Dat is ook wel te merken aan de composities, want de gekte van de voorganger blijft grotendeels achterwege. Lose is veel donkerder, feller en daardoor een stuk meer intens geworden. Dit wordt vooral duidelijk in ‘XR’ wat klinkt als Iers punkfolk en waar D’Agostino verhaalt over het tragische verlies van zijn makker: ”The songs we never wrote/They float above and below me”. Ook ‘Warning’ is een behoorlijk hard nummer waarin fel van leer wordt getrokken.

Het wil gelukkig niet zeggen dat alles wat Lenses Alien zo’n aangename ervaring maakte, volledig overboord is gegooid. Halverwege vinden we namelijk ‘Laramie’ wat traag ingezet wordt met falset zang, maar vervolgens middels een versnelling in een fijne jam eindigt. In ‘Jackson’ wordt hetzelfde toegepast, waardoor het nummer steeds uitbundiger wordt met een snerpende gitaarsolo en koortjes die het geheel omhoog stuwen terwijl D’Agostino zingt “I don’t wanna die”. Het kenmerkende stemgeluid van de frontman moet je wel liggen, want niet iedereen zal de schelle zang van hem kunnen waarderen. Hij bewijst andermaal een getalenteerd tekstschrijver te zijn, waarbij hij dit keer zijn ziel volledig bloot legt.

Daarmee is Lose weer een verrassende plaat geworden, die andermaal een andere kant van de band laat zien. Toch mis je hier en daar het dwarse van de voorgaande plaat, de vindingrijke variaties en de plotselinge erupties, waardoor je de plaat keer na keer bleef draaien. Maar dit keer wordt er minder van de luisteraar gevraagd, waardoor Cymbals Eat Guitars misschien wel eens een groter publiek zou kunnen gaan aanspreken.

Recensent:Ronald Kats Artiest:Cymbals Eat Guitars Label:Konkurrent