Joe Bonamassa - Different Shades Of Blue Recensie op Podiuminfo

2014-09-15 Aan tussenjaren doet Joe Bonamassa nauwelijks, maar een solo studioalbum bracht hij vorig jaar niet uit. De bekende drift was er sinds Driving Towards The Daylight uit 2012 echter niet minder om; er verschenen veel live albums. Daarnaast volgde een nieuwe episode van Bonamassa’s samenwerking met Beth Hart. Op het album Different Shades Of Blue is Bonamassa, in de meeste nummers althans, de enige blikvanger. Wederom levert zijn brede invulling van het genre blues een gevarieerd kunststukje op.

‘Slow Train’ van het in 2011 verschenen Dust Bowl is ongetwijfeld Bonamassa’s beste albumopener tot nu toe, maar ‘Hey Baby (New Rising Sun)’ mag er ook zijn. Het is een instrumentaal pareltje. Bonamassa laat zijn vingers over zijn gitaar kronkelen, creëert originele gitaarlijnen en vermijdt daarbij hoge noten. Vervolgens laat hij zijn gouden keeltje voor het eerst horen. ‘Oh Beautiful!’ begint a capella. Een typische, vette Bonamassa-riff volgt. De percussie met conga’s speelt daarbij een verfrissende rol.

Vanaf ‘Love Ain’t A Love Song’ is het duidelijk dat we bijna alle kanten van Bonamassa te horen krijgen. Alleen de hardrock van Black Country Communion blijft ons, gelukkig, bespaard. Funky gitaarriffs, aangekleed met blazers zetten de toon voor één van de mooiste nummers van het album; ‘Living On The Moon’. Het trekt de muzikale lijn van ‘Love Ain’t A Love Song’ door, maar Bonamassa zingt hier voor zijn doen ingetogen. In combinatie met de tekst – “Hanging around with you, is like living on the moon”– past dit prachtig.

Ondanks enkele minder sterke momenten – ‘Heartache Follows Wherever I Go’ en de zoetsappige refreinen van het titelnummer zijn voorbeelden– zakt Different Shades Of Blue nooit door de ondergrens. Bonamassa kan namelijk altijd terugvallen op zijn geheime wapen; de gitaarsolo. Bij de Amerikaan zijn dit verhalen, inclusief spanningsbogen, op zich. Ondanks dat een meer experimentele insteek zoals bij ‘Get Back My Tomorrow’ resultaat oplevert, weet hij ook met een lekker zompige blueskraker te overtuigen. Bonamassa duldt de toetsenist naast zich in de schijnwerpers, terwijl hij “I gave up everything for you” zingt, om na een korte pauze de titel van het nummer te vervolledigen: “except the blues”.

Recensent:Jasper Klomp Artiest:Joe Bonamassa Label:Provogue