2014-09-08
Na een pauze van vier jaar komt Tom Petty samen met zijn legendarische gezelschap The Heartbreakers wederom met een nieuwe plaat. Voorganger Mojo had zich volledig op de blues gericht, met Hypnotic Eye keert de band terug naar haar beginjaren. De nummers vertonen regelmatig vergelijkingen met klassieke Tom Petty nummers als ‘American Girl’, ‘Breakdown’ en ‘Learning To Fly’. Plaatopener ‘American Dream Plan B’ zet meteen de toon met een stevig gitaarritme. Cynisch bezingt Petty het falen van de Amerikaanse droom. ”I Got A Dream, I Am Gonna Fight Untill I Get It Right”zingt Petty met zijn kenmerkende nasale geluid. Dat is niet het enige moment dat de crisis doorklinkt in de nummers. ‘All You Can Carry’ klinkt ook als een aanklacht tegen het, nimmer gestopte, grote graaien van de bankiers. Het nummer is opgebouwt rond een stevig ritme. Mike Campbell schittert op de gitaar. Zijn spel had rechtstreeks uit de jaren tachtig kunnen komen.
De inspiratie van de blues georiënteerde voorganger duikt regelmatig op. ‘Burnt Out Town’, met haar prachtige mondharmonica werk, is duidelijk in de geest van Muddy Waters gemaakt. Ook de ondersteunende boogie piano sluit daar perfect op aan. Afsluitend nummer ‘Shadow People’ is een uitgerekt psychedelische hoogtepunt. Voortreffelijk zijn hierin de jankende gitaren, orgelsolo’s en zorgvuldig opgebouwde sfeer.
Na een blues uitstapje keert Tom Petty weer terug naar zijn vertrouwde genre. Hypnotic Eye is een voortreffelijke ode aan de hoogtijdagen van Tom Petty. De nummers zijn allen sterk en, hoewel niet altijd de kracht van grote hitsingles, laten zien dat Petty nog steeds op hoog niveau opereert. Het is heerlijk om een artiest ouderwets maatschappijkritisch te horen! Dat de plaat daarbij geen verrassende kant van Petty laat horen geeft helemaal niets. Van dit soort platen kun je er niet genoeg in de kast hebben staan.
.jpg)
Wolf Alice - Creature Songs EPGedurende de vier jaar van hun bestaan, wordt de muziek van Wolf Alice...
.jpg)
Joe Bonamassa - Different Shades Of Blue Aan tussenjaren doet Joe Bonamassa nauwelijks, maar een solo studioalbum...