2014-09-19
Monomyth heeft de smaak te pakken. Na het vorig jaar uitgebrachte debuutalbum Monomyth en het opbouwen van een live-reputatie om u tegen te zeggen, is album nummer twee gearriveerd. Further behelst geen stijlbreuk. Zoals de titel al aangeeft zijn de Hagenezen doorgegaan op de ingeslagen weg. Het is wederom een instrumentaal treffen van Pink Floyd, Neu! en een dosis stonerrock. Vier nummers in ruim drie kwartier; Monomyth neemt de tijd om ideeën zorgvuldig uit te werken. De kracht van herhaling is bekend bij het viertal. Alleen in ‘Collision’ pakt dit verkeerd uit. Er gebeurt simpelweg steeds hetzelfde. Het toepassen van kleine variaties waarin de band normaal uitblinkt, ontbreekt. Dat geldt ook voor verschil in dynamiek. Aan het einde gaat de gashendel even open, maar het blijft een pluspunt dat juist dit nummer het kortste van het album is.
Monomyths` klasse komt in de overige veertig minuten ruimschoots aan bod. ‘Ark-M’ bevat de bekende ingrediënten; uitgerekte synthklanken, een pulserende bas en een evoluerend gitaarmotiefje. Thomas van den Reydt gebruikt bij laatstgenoemde slechts een paar akkoorden, maar weet toch te intrigeren. Hij sust je langzaam in trance. In de meer krautrockerige gedeeltes schuurt en wringt de gitaarsound zoals het hoort. ‘6EQUJ5’ is niet alleen een spectaculaire titel, ook het nummer mag er zijn. Wederom volgen groovende stonerrock en meer sfeervolle passages elkaar op. Dit mondt uit in hevig geraas, waarin bassist Selwyn Slop en drummer Sander Evers stoïcijns door blijven rammen.
Geheel in lijn met de titel ligt het tempo tijdens ‘Spheres’ in eerste instantie lager dan op de rest van het album. Sfeer scheppen is even belangrijker dan technische hoogstandjes uitvoeren, al pielt Van den Reydt nooit om het pielen. De sfeervolle gitaar- en synthklanken doen in combinatie met de dominante basgitaar onherroepelijk aan Pink Floyd denken. Het is een referentie waar je simpelweg niet omheen kunt. Na een break gaat het er heftiger aan toe. Slop vangt aan met lange stonerhalen, Van den Reydt valt in. Het gedraai om een paar tonen uit ‘Ark-M’ keert even terug. Van den Reydt en Slop duelleren niet, maar kronkelen op fascinerende wijze langs elkaar heen. Monomyth is niet meer zo duidelijk op zoek naar climaxen als het geval was ten tijde van het debuutalbum, al is er na een minuut of tien wel degelijk sprake van een piek qua intensiteit. Monomyth imponeert weer.
.jpg)
George Ezra - Wanted On VoyageIedereen die veel naar de radio luistert of zich ook maar een beetje...
.jpg)
My Brightest Diamond - This Is My Hand Als je moeder organiste is en je vader nationaal kampioen accordeonspelen...