Maar niets is minder waar. Althans, ze kunnen het nog steeds gaan maken, maar niet om de redenen waarom wij dat bij Festivalinfo verwachten. Op hun debuut maakten frontman Mike Grubbs en zijn kompanen mooie indie-liedjes. Lief, getergd, melancholisch, weloverwogen, beklijvend. Maar helaas moeten we constateren dat er op Salvation is gekozen voor veelal doorsnee, saai, poppy en makkelijk materiaal zonder ook maar enige ziel.
We gaan dan ook gelijk maar even met het vingertje wijzen. Dit nieuwe wapenfeit is namelijk uitgebracht onder de vlag van label Mumma Grubbs Records. Oftewel, onder de vlag van het label van de zanger. Dat heeft in het verleden al veel artiesten opgebroken om één belangrijke reden: er zit geen producer of label achter het album dat kritisch genoeg is en de muzikanten zonder pardon terugstuurt als het geheel niet is wat het moet zijn.
Dat lijkt precies te zijn wat er op Salvation mis is gelopen. De muziek is een slap aftreksel van de pracht van het debuut. Piano en viool zijn vervangen door synthesizer en computerstem. Het drumstel is een computer geworden. Goede teksten zijn vervangen door meezingertjes voor bakvisjes. Alleen de prachtige stem van Grubbs staat nog, maar juist voor die weelde is het een schande dat het op zulke povere ondergrond moet klinken.
Slechts het bedaarde 'Anhedonia' klinkt als weleer en de titeltrack is het enige echte voorbeeld van de nieuwe sound wanneer die wel werkt. Een jubelende feesttrack is echter niet iets wat we willen van Wakey!Wakey!, hoe sterk de song ook is. We willen mooie liedjes, die je aan het hart gaan. En dan is het met slechts één exemplaar op Salvation veel te karig.
Phantogram - VoicesAfkomstig uit de Amerikaanse staat New York is het duo Phantogram . Ze...
Broeder Dieleman - Gloria Zo’n twee jaar geleden verscheen het debuutalbum Alles Is IJdelheid van...