2014-08-26
Dat de in 1985 geboren zanger Jim Stapley een ander leven zou gaan leiden dan zijn leeftijdsgenootjes in Manchester werd al snel duidelijk. Vastberaden en met slechts een gitaarkoffer in de hand werd een enkele reis gekocht voor de trein naar Londen. De toen pas zeventien-jarige Brit besloot iets te doen waar anderen alleen maar over droomden. Hij stortte zich op het muzikantenbestaan en belandde via enige omwegen uiteindelijk in steden als New York en Los Angeles waar de eerste lijntjes werden uitgezet voor zijn eerste album Long Time Coming. Ondertussen nam de live-reputatie van de bevlogen Stapley steeds grotere vormen aan. Iets wat collega-muzikanten ook opviel en veteranen als Ron Wood (Rolling Stones), Kenney Jones (The Who) of Gary Brooker (Procal Harum) zelfs deed besluiten om hem op het podium te vergezellen.Zo kent het deze zomer uitgebrachte officiële debuut van Stapley dus een behoorlijk lange aanlooptijd, of zoals hijzelf zegt: “One that really has been a long time coming”, waarmee de titel meteen verklaard is. Dat er aan toeval niets is overgelaten wordt bij beluistering al snel duidelijk. De uitstekende productie is namelijk overgelaten aan Tony Visconti die al eens met Iggy Pop, David Bowie, Kaiser Chiefs en T-Rex in de studio zat.
Uiteraard is dit alles nog geen garantie voor een succesvolle verzameling liedjes maar daar heeft Stapley dus zelf maar voor gezorgd.
Vanaf de beukende opener ‘No Good Reason’ tot het breekbare country-folk-achtige ‘Shield’ is die eerdergenoemde bevlogenheid blijkbaar nog steeds aanwezig. Samen met een stel prima muzikanten werden de funderingen van de legendarische Dean Street Studios getest, een wel zeer gerenommeerde studio in Londen waar al decennialang diverse briljante momenten zijn vastgelegd en die tegenwoordig toevallig beheerd wordt door Visconti.
Stapley heeft een uiterst aangename, krachtige stem met een groot bereik waarmee diverse stijlen moeiteloos aangepakt kunnen worden. Vergelijkingen? Denk aan een jonge Frankie Miller en soms ook zelfs Paul Rodgers. Of het nu om een bombastisch ‘Laid To Waste’ of het gevoelige en meeslepende ‘Hurricane’ gaat, iedere track wordt voorzien van een heerlijk rauw randje waarin hij aantoont over een flinke dosis passie en soul te beschikken. Mooi zijn de diverse orkestrale aanvullingen of de kleine toevoegingen zoals het gebruik van een saxofoon, orgel, cello of achtergrondkoor, duidelijk ‘de hand van de producer’, die nergens de overhand krijgen. Het maakt van Long Time Coming een gevarieerd geheel waarop we enkele radiovriendelijke stukken tegenkomen die aan zijn welverdiende naamsbekendheid moeten kunnen bijdragen.
Het is fijn om in deze onstuimige tijden terug te kunnen vallen op enkele zekerheden.
Jim Stapley is er een goed voorbeeld van. Van deze zeer getalenteerde muzikant zijn we namelijk nog lang niet verlost.
.jpg)
Hoorzon - HoorzonZet een liedjessmid en een producer bij elkaar en je krijgt gegarandeerd een...
.jpg)
Terrafyght - Superstorm Nog geen jaar oud is het Nederlandse Terrafyght , een viermansformatie die...