Paceshifters - Breach Recensie op Podiuminfo

2014-09-18 Het rockklimaat in Nederland is momenteel bijzonder gunstig. Veel rockbands breken door, mede door de inspanningen van de publieke omroepen die in diverse radio- en tv-programma’s aandacht besteden aan nederrock dat in ruime mate in ons landje aanwezig is. Natuurlijk zijn het vaak de meest toegankelijke bands die de meeste airplay ten deel vallen, maar waarom zou Paceshifters uit Wijhe daar niet bij kunnen horen? Op basis van het nieuwe album Breach zou het zeer terecht zijn. Het drietal was dit jaar al op Pinkpop te bewonderen en in een eerder stadium mochten ze al eens een minuut in De Wereld Draait Door opdraven. Daarnaast wist de vooruitgeschoven single ‘Drone’ de band op 3FM al de titel ‘Serious Talent’ op te leveren. Dus enige bekendheid hebben de heren al.

Paceshifters begon haar carrière in 2009 met een split-EP opgenomen met de Amerikaanse garagerockers Supersuckers, zodat de vergelijking met die band zich ook meteen opdringt, al klinkt Paceshifters wat minder vuig. Daarna bracht de band twee albums uit die nog niet het grote succes brachten.
Wanneer je naar Breach luistert kan het niet anders of de band moet, zeker in Nederland, snel zieltjes gaan winnen. De muziek van de heren barst werkelijk uit zijn voegen van de energie en de band weet een punk/garagerock attitude te koppelen aan uiterst toegankelijke en emotionele liedjes. Het zal de band wel vaker nageroepen zijn, maar de vergelijking met Nirvana is in sommige songs duidelijk aanwezig, al hebben we het hier zeker niet over klakkeloos kopiëren.

Paceshifers laat horen veelzijdige en afwisselende liedjes te kunnen schrijven waardoor Breach moeiteloos in een ruk beluisterd kan worden. Zo staat tussen de dampende rockers als de krachtige single ‘Drone’ en het rauwe ‘State Of Mind’, een nummer als het hitgevoelige ‘Cross Your Mind’ dat een meer poppy kant laat horen. Het rustige couplet in het gedragen ‘Born’ doet wel wat denken aan de stokoude powerballads van White Lion. Het zeer rustige ‘Running’ heeft daarnaast wel wat weg van ‘Something In The Way’ van Nirvana (daar zijn ze dan toch).

Een andere vergelijking die zich soms opdringt, mede door die prachtige melodieën, is de stevigere kant van Burma Shave, ten tijde van het vergeten meesterwerk Zeal. Dit is het geval bij ‘Fields Of Nothing’ en vooral ‘Nothing You Can Do’. Een van de mooiste songs is het emotionele ‘Memories’ dat door de aparte stem van Paul Dokman - met een beetje vocale ondersteuning van zijn broer Seb - naar een hoger plan wordt getild. Tegen het einde gaat de band met ‘Dancing With The Devil’ nog even flink los voordat het fraaie ‘I’ll Get By’ dit mooie album afsluit.

Dat Paceshifters met Breach niet het meeste originele geluid uit de muziekwereld op de mat legt zal ons en het drietal uit Wijhe een worst wezen. De prachtige, emotionele en bloedcommerciële rock op Breach, dat uit louter hoogtepunten bestaat, zou voor een snelle doorbraak moeten zorgen. Wat een heerlijke plaat!

Recensent:Jan Didden Artiest:Paceshifters Label:Goomah Music