U2 - Songs Of Innocence Recensie op Podiuminfo

2014-09-25 Op 9 september verscheen vrijwel uit het niets een nieuw album van U2. Van te voren had Apple bekend gemaakt dat de Ierse band een belangrijke rol zou spelen bij de nieuwe productpresentatie, maar weinig mensen hielden rekening met een nieuw album. En niet alleen het verschijnen van het album was een verrassing, ook de manier waarop het werd gedistribueerd was nogal ongebruikelijk. Songs Of Innocence werd per direct, en ongevraagd, toegevoegd aan de accounts van ongeveer 500 miljoen iTunes gebruikers.

Deze ongetwijfeld goedbedoelde actie, waar Apple naar verluidt zo’n 100 miljoen dollar voor betaalde, schoot echter bij veel mensen in het verkeerde keelgat. Er was veel commentaar op het feit dat de muziek ongevraagd in je iTunes account gezet werd en Apple kwam dan ook al snel een methode om het album uit je account te verwijderen. Zowel U2 als Apple waren de afgelopen weken dus volop in het nieuws, maar waarschijnlijk niet op de manier die ze voor ogen hadden.

Maar genoeg over de distributie, het gaat natuurlijk om de muziek. Bij een nieuw album van U2 zijn de verwachtingen altijd hooggespannen. Het beste werk van de band mag dan inmiddels alweer meer dan twintig jaar achter ons liggen, de laatste paar albums waren behoorlijk goed.

Songs Of Innocence opent met ‘The Miracle (Of Joey Ramone)’, waarin Bono terugdenkt aan de punktijd en de inspiratie die de muziek uit die tijd hem gaf. Het nummer, tevens de eerste single van Songs Of Innocence, is vrij stevig en bevat een rauwe gitaarpartij, maar met punk heeft het weinig te maken.

Bono blikt niet alleen in de openingstrack terug op zijn jeugd. Hetzelfde doet hij in ‘Iris’, dat handelt over zijn moeder, die overleed toen hij veertien was. Over deze tragische gebeurtenis schreef hij ook ooit het prachtige ‘Tomorrow’, maar helaas is deze nieuwe song niet half zo aangrijpend. U2 lijkt hier net even teveel op Coldplay.

De derde song waarin Bono terugkijkt naar zijn jeugdjaren is ‘Cedarwood Road’, vernoemd naar de straat waar hij opgroeide. Deze song is wel behoorlijk goed. Andere uitschieters zijn de eerdergenoemde openingstrack, ‘Every Breaking Wave’, dat aan het begin wel wat wegheeft van ‘With Or Without You’, en ‘Sleep Like A Baby Tonight’, waarop U2 terug lijkt te grijpen op de periode rond Achtung Baby.

Tegenover deze uitschieters staat echter ook een aantal wat mindere songs, waaronder ‘This Is Where You Can Reach Me Now’, afsluiter ‘The Troubles’, en vooral ‘California (There Is No End To Love)’, waarvan het begin wel erg opzichtig naar The Beach Boys lonkt. Het voornaamste euvel van Songs Of Innocence is echter dat het heilige vuur een beetje lijkt te ontbreken. Het is alsof de band er niet al teveel zin in had. De fans zullen blij zijn met deze nieuwe U2-plaat, maar de rest van de wereld kan Songs Of Innocence rustig links laten liggen. Iets wat door de promotie-actie van Apple overigens nog niet zo gemakkelijk is.

Recensent:Eric Rijlaarsdam Artiest:U2 Label:Island