2014-10-22
Tokio Hotel doet er alles aan de aandacht op zich te vestigen na vijf jaar stilte. Want zo lang heeft de Duitse rockband erover gedaan om Kings Of Suburbia te maken vanuit LA. De nieuwe thuisbasis van tweelingbroers Tom en Bill Kaulitz en medebandleden Gustav Schäfer en Georg Listing. De release van de nieuwe single 'Love Who Loves You Back' ging gepaard met een videoclip die een orgie suggereert, een dubbelzinnige singlehoes en persfoto's met rokende bandleden.Sinds de release van hun debuutalbum Schrei in 2005 is Tokio Hotel uitgegroeid tot een van de meest succesvolle Duitse rockbands van de afgelopen twintig jaar. Als zo'n band dan na vijf jaar een nieuw album uitbrengt zijn de verwachtingen hoog.
Kings Of Suburbia is het eerste album van de band dat alleen in het Engels verschijnt en dat kost ze meteen een ster, want de charme van de rockband ligt hem in hun afkomst, de kracht in hun Duitstalige rockmuziek. Het feit dat het accent van zanger Bill Kaulitz zelfs na vijf jaar LA nog duidelijk te horen is op dit album, is slechts een kleine verzachting en zeker niet genoeg om de ster terug te winnen.
Na de eerste luisterbeurt klinken vrijwel alle nummers hetzelfde. Er is (te) veel gebruik gemaakt van synthesizers en het geheel doet denken aan de Pet Shop Boys. Bill omschreef het album zelf als ”een gevoel dat alles en niets tegelijk betekent,” en dat klopt eigenlijk wel, maar dan vooral het niets. Het woord overgeproduceerd is passend, wellicht is dat het resultaat van jaren de tijd hebben voor het maken van een nieuw album.
Na een tweede en een derde keer luisteren is er nog steeds maar een handvol nummers dat het noemen waard is. De eerste daarvan is de akoestische ballad 'Run Run Run', een welkome verrassing tussen alle synthesizers en hysterie.
De aandacht wordt pas weer gevraagd bij titeltrack 'Kings Of Suburbia'. Minder elektronisch en meer rock. Een van de weinige nummers die op Zimmer 483, het meest succesvolle en ook zeker het beste album van de band, had kunnen staan.
De tweede en laatste ballad 'Invaded' brengt weer wat nodige rust maar dit wordt snel weggevaagd door het daaropvolgende 'Never Let You Down'. Dit doet denken aan een overgeproduceerde versie van 'Monsoon', de grootste hit van de band.
Al met al is de plaat oké, geen enkel nummer is echt slecht, maar als je vijf jaar de tijd hebt om een nieuw album te maken zou het niet zo moeten klinken. Kings Of Suburbia is geen plaat waarmee de band live tienduizenden tienerharten op hol kan brengen in arena's van het formaat Ahoy, zoals de vorige albums dat wel deden. En dat lijkt ook niet de bedoeling. Maar in hun strijd met het oude imago en de wil om serieus genomen te worden is Tokio Hotel het zicht op het publiek, dat hun albums moet kopen, verloren.
.jpg)
Angus & Julia Stone - Angus & Julia StoneHet is vier jaar geleden dat het Australische folk duo Angus & Julia...
Joep Pelt - Show Me The Way ”Iedereen is bezig zijn of haar weg te vinden door het leven, ongeacht wat...