The Magic Numbers - Alias Recensie op Podiuminfo

2014-10-23 Dat het een stuk lastiger is om aan hoge verwachtingen te voldoen daar weten de twee broer en zus setjes, Romeo en Michele Stodart en Angela en Sean Gannon,van The Magic Numbers alles van. Want waren ze in 2000 nog met hun debuutalbum The Magic Numbers genomineerd voor de Mercury Prize, wisten ze met zijn rappe opvolger Those The Brokes een stuk minder hoge ogen te gooien bij publiek en recensenten. Mede ook door de opgestane concurrenten als Mumford & Sons en Fleet Foxes.

Daarna werd er ook besloten het qua schrijf-, opname-, en productieproces een stuk kalmer aan te doen. Niet meer alles gehaast in een jaar, er werden vier jaar uitgetrokken om The Runaway te creëren. Iets dat hielp bij de groei en ontwikkeling van hun sound en nu ook weer is toegepast voor de nieuwe release Alias. Ze zijn op dit album meer volwassen geworden in hun geluid. Verdwenen zijn de melodica en jeugdig vrolijke indie-blues nummers die hun woorden van verlangen en melancholie uitbalanceren, daarbij plaats makend voor een meer harmonieus en volwassen geluid.

Het familiare viertal, zanger en gitarist Romeo, Michele op basgitaar en zang, Angela op keyboards en percussie en drummer Sean, pakt flink uit in de eerste twee tracks die bij elkaar twaalf minuten aantikken. De harmonieën van de stemmen waren niet eerder zo belangrijk als op deze nieuwe plaat, die een donkerder sound heeft. ‘Wake Up’ en ‘You K(no)w’ zetten het overwegende thema - het trotseren van verlies - neer met behulp van stampvolle arrangementen, heuvelachtige tempowisselingen, meerstemmige vocalen en strijkers.

Opener ‘Wake Up’ begeeft zich tussen een zachte piano melodie en oprijzende harmonieën met spurten van een elektrische gitaarsolo. Het is een intrigerende start, maar met zes minuten begint het wat te slepen tegen het eind. De refreinen van ‘You K(no)w’ bevatten een mooie reeks snaararrangementen ter compensatie van de schrilheid in de coupletten. Er is een gevoel van melancholie dat ongelooflijk goed werkt. Dit komt gedeeltelijk door de unieke stem van Romeo Stodart's, die op bepaalde punten verstild en klagend is, maar op ander momenten stijgend en climactisch.

Eerste single van het album ‘Shot In The Dark’, met zijn bijbehorende zwart-wit video, is lekker dik aangezet en met een power gitaarsolo waar je je in kunt vastbijten. Daarmee is het ook het eerste nummer op de schijf dat wat meer uptempo is. 'Roy Orbison' klinkt lekker en speelt in op de voor de hand liggende sterke punten van de groep. De harmonieën zijn zoet en zacht zoals de stemming van het lied. De arrangementen zijn schaars en ontspannen, waardoor de zang centraal staat. Een prachtig stilistische knipoog naar de man zelf. Zeker als Stodart croont “It’s easy if you let me just believe tonight/ don’t tease me, let me just believe tonight”.

Met Alias is zeker niet geprobeerd om iedereen te behagen, maar dat is toch redelijk wel gelukt. Het omvat genoeg om niet alleen tegemoet te komen aan hun toch al trouwe fanbase, maar ook om nieuwkomers binnen te halen.

Recensent:Chantal van den Berg Artiest:The Magic Numbers Label:Caroline Records