2014-11-28
Negatieve aandacht is ook aandacht. Het geldt voor de carrière van Waylon. Lag in de goot, was verslaafd, kreeg tegen wil en dank een soulstempel en vertrok bij Motown door gebrek aan artistieke vrijheid. Hij zette zichzelf pas echt op de kaart toen hij met Ilse DeLange terug ging naar zijn liefde: country. Het leverde in de vorm van The Common Linnets een zeer succesvolle deelname aan het songfestival op en het album scoorde als een trein. En toen was de zanger zoek. The Common Linnets toerde met een vervanger en de groep verscheen voor het laatst in originele bezetting op Tuckerville. Ruim voor The Common Linnets werkte Waylon aan een derde soloplaat die dichter bij zijn roots moest liggen. Hij stak er ziel en zaligheid in en vond het album te belangrijk om zich definitief aan de beperkte artistieke vrijheid van The Common Linnets te binden. Denk ervan wat je wilt, maar de vraag is of Waylon goed gokte door op zijn eigen paard te wedden.
De op country gebaseerde popplaat Heaven After Midnight, leverde zijn eerste nummer één notering in de vaderlandse albumlijsten op. Dat Waylon op grillige wijze zijn eigen weg koos, levert hem ook nog eens de Herman Brood Award voor meest rebelse figuur op. Leuk, maar helaas wordt er maar weinig over de muziek op het album gesproken. Zonde, want die is de moeite waard.
Al moet je dan ook weer geen bijzonder spannend album verwachten. Nu country al een tijdje zijn herintrede in de popmuziek heeft gemaakt, weet je ongeveer wat je kunt verwachten: gepolijste productie, teksten over hartzeer en langgerekte klanken van (pedal-)steel-gitaren. Kortom muziek die perfect bij de herfst past. Wat de plaat karakteristiek maakt is dat Waylon, ondanks zijn voorliefde voor country, een rauwe soulstem heeft die hij simpelweg nergens kan verstoppen. De kraak in zijn ijzersterke stem geeft de liedjes een eigen smoel. Dat zorgt voor een bijzonder intens geluid op afsluiter ‘Love Me’, dat nota bene met JB Meijers en Ilse DeLange werd geschreven. Met de rel binnen The Common Linnets in het achterhoofd krijgt de tekst ”I`m not you, you`re not me. I`m a different kind of sailor, on different kind of sea” een dubbele lading.
Waar de rol van DeLange en Meijers beperkt blijft, is de invloed van Rob Crosby, ook The Common Linnets, een stuk groter. De schrijver die DeLange, Paul Simon en Lady Antebellum al van songs voorzag, zorgt met zijn romantische countrysound voor de fijne titelsong en de tranentrekkende ballad ‘Giving Up Easy’. De rauwe songs die Waylon samen met schrijver en producer Bruce Gaitsch maakte zorgen voor tegengas om Heaven After Midnight geen softe popplaat te maken. Neem bijvoorbeeld de gefrustreerde sound op ‘Dog`s Life’. Op ‘Somewhere In The Middle’ vinden Gaitsch en Crosby elkaar.
Tel hierbij de hitgevoelige tracks als ‘Love Drunk’, ‘Sad Song’ en ‘Easy Over You’ en je kunt stellen dat Waylon het goede pad heeft gekozen. ”Calm after the storm” lijkt er voorlopig nog niet bij.
-1.jpg)
Herman van Veen - KersversTer promotie van album 178(!) speelde Herman van Veen bij Giel Beelen en...
.jpg)
Train - Bulletproof Picasso Met Save Me San Francisco en California 37 keerden de heren van Train...