2014-11-18
Waar de meeste muzikanten, zeker in de mainstream, om de twee jaar met een album komen, zijn er genoeg artiesten die zich hier totaal niet aan houden. Hoe lang was het ook weer geleden dat Damien Rice met iets nieuws kwam? Zo heb je er ook bij die je voor je gevoel overspoelen met materiaal. De heren van The Urban Voodoo Machine hebben ons bij Festivalinfo de afgelopen tijd bezig gehouden met EP`s, rarities, b-sides en nu dus met Love, Drink & Death. Het is het derde studioalbum van de band die het zelfbenoemde genre ”Bourban Soaked Gypsy Blues `n’ Stroll” de wereld in schopte.Zoals op de van de zomer gereleasete EP Pipe & Slippers Man al bleek, gaan frontman Paul Ronney Angel en zijn meute vooral door waar het gebleven was. De raspende rauwe stem van Angel spuugt en rochelt wederom zijn verhalen over liefde, dood en alcohol. Dit alles op een bedje van een zompige in de alcohol gedrenkte mix van blues, country en rock `n`roll, met een belangrijke rol voor de blazerssectie. Voeg er een rendez-vous met Ennio Morricone aan toe en je hebt een prima samenvatting van Love, Drink & Death. Voorheen was er nog een belangrijke rol voor gypsy en balkan, maar die zijn naar de achtergrond verdwenen.
Met zestien tracks is het album van The Urban Voodoo Machine aan de ruime kant, maar in tegenstelling tot de compilatieplaat Rare Gumbo weet Love, Drink & Death de aandacht goed vast te houden. De tracklist is afwisselend, terwijl de rauwe sound de boel bij elkaar houdt. De titel van het album dekt meteen de lading van de teksten. Zo is ‘Drinking My Life Away’ een drinklied op country geschoeide leest. ‘Loretta`s Revenge’ is een heerlijk duistere murderballad waar de dood en wraak een hoofdrol spelen. De (verloren) liefde staat centraal in het sterke ‘Nothing To Me’ en ‘Not With You’, eigenlijk het enige gypsy/balkan-moment van het album. De song start als een duistere, ingetogen ballade, maar bouwt uit naar een opzwepende balkansessie.
Zoals gezegd zoekt The Urban Voodoo Machine het op Love, Drink & Death meer in de Amerikaanse roots en dat bevalt prima. We horen country & western invloeden en met ‘Don`t Mess With The Hat’ is jazz vertegenwoordigd. In ‘Crazy Maria’ krijgen we net als bij ‘Jimmy Cuba’ zelfs wat latin voorgeschoteld, deze vuige track klinkt als Ricky Martin in een gekkenhuis. Toch domineren vooral rock `n`roll en blues het album, met songs als ‘Help Me Jesus’, ‘Train Wreck Blues’ en het speelse ‘Captain Of A Sinking Ship’. Er steekt eigenlijk nauwelijks een track bovenuit en dat zegt iets over de kwaliteit van de tracks die zeer constant is. The Urban Voodoo Machine doet met Love, Drink & Death een stap vooruit en maakt hiermee zijn beste plaat tot nu toe.
.jpg)
Ozark Henry - Stay Gold Stay Gold is het zevende studioalbum van de Belg Piet Goddaer, (beter...
-1.jpg)
Herman van Veen - Kersvers Ter promotie van album 178(!) speelde Herman van Veen bij Giel Beelen en...