2006-09-18
De uit Australië afkomstige Justine Electra is al een tijdje een bekende naam in de Berlijnse underground scene. Ze is bekend als house DJ, maar ook als schrijfster van nummers voor andere Berlijnse underground acts, waaronder Tarwater. Nu komt ze voor het eerst met een eigen album. Hierop geen house zoals je misschien zou verwachten, maar een nogal experimentele mix van pop en folk. Justine experimenteert graag met instrumenten en met andere dingen die geluid voortbrengen. Zo horen we een balalaika, een Chinese harp, percussie met potlood en liniaal en een pacemaker. Naast het experimenteren met verschillende instrumenten, bedient Justine zich ook van nogal veel verschillende stijlen. Het album opent met Fancy Robots, een nummer dat zich het best laat omschrijven als een combinatie van de elektronica van Depeche Mode met een akoestische gitaar. De stem van Justine doet in dit nummer sterk denken aan die van Heather Nova. Hierna komt de tweede single die van Soft Rock getrokken is, getiteld Killalady. Dit nummer doet met z’n hiphop achtige beat en akoestische gitaar een beetje denken aan Everlast.
Justine’s eerste single was het nummer Blues and Reds. Dit nummer bevat een bluesy mondharmonica, maar klinkt verder nogal nacht club achtig. In Mom and Dad and Me and Mom, dat Justine naar verluidt al op haar achtste schreef, horen we voornamelijk piano en zang.
Het meest opvallende nummer van Soft Rock is President. Deze song opent met het geluid van een pacemaker, gevolgd door een stukje gitaar van Schneider TM. Deze partij nam ze stiekem op terwijl hij een beetje zat te klooien in haar studio. Het nummer valt vooral op door de nogal vage tekst: “He lined a hundred virgins up against the wall / For a two dollar bill he could fuck them all / He got to forty-eight and was going strong / His balls were hard and his dick was long / Got to ninety-eight and his balls turned blue / He backed off, jacked off, fucked the other two.”
Zoals blijkt uit het bovenstaande is Soft Rock een mengelmoes van stijlen en geluiden. Het lijkt er echter een beetje op dat al deze fratsen moeten verhullen dat de nummers eigenlijk niet zo goed zijn. Er is dan wel veel variatie tussen de nummers onderling, maar de nummers zelf zijn over het algemeen nogal eentonig. Vaak zijn ze gebaseerd op een leuk, origineel idee. Van dit idee wordt dan echter vervolgens bijna niet meer afgeweken, waardoor je bijna elk nummer na een minuut of twee wel een beetje zat begint te worden.
The Thermals - The Body, the Blood, the MachineWaar hun debuterende More Parts Per Million nog behoorlijk opgefokt klonk,...
Monique Klemann - On Patrol Na ruim twintig jaar Lois Lane, is nu het solo-album van Monique Klemann ‘On...