De vraag is of die verhuizing wel zo zinvol was. Op het debuut maakten de Italianen namelijk nog rustige Americana, ditmaal komt er opzwepende bluesrock uit de speakers. En om maar gelijk met de deur in huis te vallen, dit kan vooral de frontman niet aan. Die heeft geen fijne stem voor bluesrock. Te hoge kleur, te weinig rook en whisky. Te wrange, soms zijige intonatie. Te weinig ziel eigenlijk.
Daardoor zijn alle liedjes op Banks of the Lea veroordeeld tot maximaal middelmatigheid. En dat weet de band dan wel weer vrij consequent voor elkaar te krijgen. Mede door de toevoeging van de saxofoon van Roberto Villa weten de mannen hele prima nummers in elkaar te zetten. Soms luistert het geheel wat ingewikkeld weg, zoals de laatste minuut van ‘Razor/Pistol’ bijvoorbeeld, waar de elektrische gitaar nogal ontspoort. Maar het is niet vervelend. Alleen ‘Soul Seller’ is echt een slecht afgeraffeld nummer.
Opvallend is dan ten midden van de bluesrock dat er toch een country-achtige track passeert. Voor de niet-ingewijden; Cantarelli maakte lange tijd country en dat staat hem veel beter dan de bluesrock. ‘Sasha’ duurt helaas veel te kort met haar twee minuten luistertijd, want het is de beste track van het album. Niet instrumentaal gezien, maar wel om naar te luisteren. Het voelt alsof Cantarelli heel even op zijn plek is, en het is zonde dat de muzikanten dat zelf niet inzagen en vervolgens het hele idee van de bluesrock overboord gooiden.
Het wordt dus terug naar Italië voor de volgende opnames. Londen is geen succes voor de mannen. De heren kunnen veel beter en zouden dat zelf moeten weten.
Cody Beebe & The Crooks - Out HereIn Amerika worden ze al weggezet als de nieuwe Lynyrd Skynyrd en ook de...
Praise The Hero - About Last Night... Het uit Zundert afkomstige trio Praise The Hero maakt naar eigen zeggen...