2014-11-06
Ooit waren er tijden dat de metalscene overzichtelijk was. We spreken over de jaren tachtig toen bijna alle metalbands gewoon heavy metal speelden. In het genre waar we tegenwoordig struikelen over de hokjes wordt deze stijl tegenwoordig aangeduid als powermetal of oldschool heavy metal. Het is een stijl die gelukkig nooit verdwenen is en bij tijd en wijle weer even flink opleeft. Het Zweedse Wolf heeft goed begrepen waar het om draait in haar muziekstijl.Op Devil Seed wordt uit het vaatje getapt waar de in 1995 opgerichte band op de zes voorgangers ook al tapte. Het betekent dat we ruim drie kwartier oldschool heavy metal krijgen voorgeschoteld waar we in de jaren tachtig bijzonder blij mee waren geweest. Wolf heeft duidelijk een boontje voor bands als Saxon, Judas Priest en Metal Church. Dat zanger/gitarist Niklas Ståvind daarbij klinkt als een kruising tussen Biff Byford, Rob Halford en David Wayne is mooi meegenomen.
Devil Seed is geproduceerd door topproducer Jens Bogren, die goed heeft begrepen dat dit soort metal het best klinkt met een open productie. Het dichtgesmeerde recht-in-je-smoel, maar vaak luistermoeheid veroorzakende, geluid waar veel moderne metalproducties mee “gezegend” zijn is gelukkig achterwege gebleven. Nu wordt tenminste alle ruimte gegeven aan het sfeervolle gitaarwerk van nieuweling Simon Johannsson en de strakke riffs van Ståvind. Daarbij floreert de stem van Ståvind heel goed. Zo hoort oldschool metal te klinken.
Het songmateriaal mag dan weliswaar niet verrassend zijn – de songtitels zijn zoals het hoort vergeven van de clichés - er staan gelukkig een aantal composities op Devil Seed die je direct bij je kladden grijpen. Omdat veel nummers een gemiddeld tempo hebben is het lekker als er bij tijd en wijle even geschakeld wordt naar een sneller nummer zoals het pittige ‘Back From The Grave’ en het openingstweeluik ‘Overture In C Shark’ en ‘Shark Attack’. De hoogtepunten heeft Wolf bewaard voor het tweede gedeelte van de plaat waarop prachtige nummers staan als het, Oosters getinte, slepende Epos ‘The Dark Passenger’, het op de powerballads van Metal Church gebaseerde ‘Frozen’ en de judas Priest-achtige afsluiter ‘Killing Floor’.
Na het beluisteren van Devil Seed wil je nog maar een ding: alle oude metalplaten uit de kast trekken en op standje tien afspelen. Wolf roept namelijk een nostalgische sfeer op. Het mag dan misschien niet opzienbarend zijn, het luistert heel lekker weg en het vakmanschap druipt er vanaf. Hier worden we best vrolijk van.
.jpg)
Dark Fortress - Venereal DawnBijna vijf jaar hebben we op nieuw werk van Dark Fortress moeten wachten....
.jpg)
The Haunted - Exit Wounds Het heeft gerommeld binnen de gelederen van The Haunted . Kort na elkaar...