Dark Fortress - Venereal Dawn Recensie op Podiuminfo

2014-11-03 Bijna vijf jaar hebben we op nieuw werk van Dark Fortress moeten wachten. De blackmetalband die in minder dan tien jaar maar liefst zes albums uitbracht heeft nu heel wat meer tijd nodig gehad om tot een nieuwe schijf te komen. Nu hebben de leden ook niet stil gezeten en vooral gitarist V. Santura heeft met zijn Triptykon bijzonder sterk werk afgeleverd. Maar nu alle neuzen weer dezelfde kant op staan is het tijd voor nieuw werk van een van de belangrijkste blackmetalbands van dit moment.

Venereal Dawn, heet het zevende album van de Duitsers en handelt over de onvermijdelijke ondergang van de mensheid. Al direct bij het lange en slepende openingsnummer ‘Venereal Dawn’ valt op dat de tussenliggende jaren haar sporen hebben nagelaten op het album. Waar de geweldige voorganger Ylem al een stevige aanzet liet horen door de noeste tempo’s, ijzingwekkende gitaarmuren en doldrieste screams enigszins in te dammen, daar gaan de heren nu helemaal voor een trager, bedachtzamer en minder dichtgesmeerd geluid. Vooral het desolate geweld van Triptykon lijkt gedeeltelijk te zijn geadopteerd door Santura en co. Daarnaast maakt Morean (zanger sinds Eidolon uit 2008) nog meer gebruik van de vele mogelijkheden van zijn stem. De screams, grunts, gesproken stukjes en kwaadaardige fluisterstukken wisselen elkaar af dat het een lieve lust is. Zijn stem is dan ook een absolute meerwaarde voor de toch al doordachte muziek.

Pas in de vijfde song, ‘I Am The Jigsaw Of A Mad God’ horen we wat terug van de noeste blackmetal van weleer. In de het ruime half uur daarvoor krijgen we vooral duistere progressieve metal voorgeschoteld waarin de term blackmetal wat naar de achtergrond is verdrongen. Hier hoeven we overigens niet rouwig om te zijn zolang Dark Fortress zulke fantastische songs op de mat legt. Je wordt als het ware de muziek ingezogen zodat de zeventig minuten voorbij zijn eer je er erg in hebt.

Heel opmerkelijk is ‘The Deep’ waarin een volledig los gaande Morean ondersteuning krijgt van koortjes, een zware riff en zelfs een Spaanse gitaar. Het daaropvolgende ‘Olem’ bouwt de droeve sfeer nog wat verder uit met Oosterse geluiden, waarna er nog even flink gas wordt gegeven en we op een echt blackmetalnummer worden getrakteerd. In het sfeervolle ‘Lloigor’ wordt flink leentjebuur gespeeld bij Opeth, en ook het klassiek klinkende koortje in ‘Betrayal And Vengeance’ is opvallend. De trage in Hypocrisy regionen verkerende afsluiter ‘On Fever’s Wings’ valt op door een hoofdrol voor de piano, een Oosters klinkende zangeres en cleane zang. Het is een fraaie afsluiter van een briljant album.

Het zou zomaar kunnen dat Dark Fortress met Venereal Dawn definitief doorstoot naar de eredivisie van de metal. Vergeet Cradle of Filth, vergeet Dimmu Borgir, Dark Fortress heet de nieuwe standaard in melodieuze blackmetal. Het begint afgezaagd te worden, maar ook de zevende van de zes Duitsers is om je vingers bij af te likken.

Recensent:Jan Didden Artiest:Dark Fortress Label:Century Media