Met bassist Guus Bakker en drummer Pim Dros vormt Maiwald een solide trio. Ondanks de beperkte bezetting is de afwisseling op het tweede album van het trio groot. De Latijns-Amerikaanse invloeden van ‘Flamencina’ keren bijvoorbeeld niet terug. Het losse spel van Dros en de kans om te excelleren die Maiwald aan Bakker laat, vallen in dit openingsnummer direct op. De naamgever van het trio geeft zijn bandleden volop de ruimte en Bakker is zelfs verantwoordelijk voor één van de nummers: ‘Fornette’. Mede door de sterk aanwezige snare en het intro op de bas behoort het tot de meer experimentele passages van het album.
Een ode aan pianist Rob Madna, ‘Tribute To Rob’, behoort tot de minder aansprekende momenten van The Silent Ones. Slechts leunend op een traag ritme en een weinig spannende melodie, legt dit nummer het af tegen de technisch uitdagendere nummers. ‘Lament’, naar het origineel van trombonist J.J. Johnson, doet verlangen naar een voor nog meer variatie zorgende blazer.
Dynamische nummers als ‘Circles’ en ‘Mr. J.T.’ tonen het Wolfgang Maiwald Trio op zijn best. Laatstgenoemde begint nog licht obscuur, maar gaandeweg nemen grote stromen pianoklanken het voortouw. De voortdurende herhaling in ‘Circles’ gaat maar niet vervelen vanwege de kracht van het loopje. Een smetje is het geroep en geneurie dat te horen is. Nodig was dit niet geweest, want het nummer is al levendig genoeg van zichzelf. Uitsmijter ‘Sonrisa’, afkomstig van Herbie Hancocks The Piano, heeft hetzelfde stoorelement. Er is dus nog ruimte voor verbetering bij Maiwald en consorten.
Moon Relay - Moon RelayHet gelijknamige debuutalbum van Moon Relay roept een aantal vragen op: Wat...
Emellan - Nooderlicht Hoewel Emellan vermoedelijk bij weinigen een belletje zal laten rinkelen,...