2006-10-31
Waar hun debuterende More Parts Per Million nog behoorlijk opgefokt klonk, is het derde album van The Thermals meer een slap aftreksel. The Body, The Blood, The Machine klinkt te krampachtig doordat deze youngsters uit Portland een andere weg zijn ingeslagen, namelijk die van de rockballads. Dat is nou jammer, want nu lijkt het alsof ze wanhopig hun best hebben gedaan om er nog wat van te maken. Een poging om origineel over te komen dus. De songteksten hebben onveranderlijk een duidelijke anti-Bush boodschap. Op zich is er niets mis met het afgeven op een rechtse en conservatieve regering. Het protestmatige van de ‘anti-lyrics’ wordt echter volledig misplaatst door het langzame speeltempo. Bij felle woorden van kritiek hoort beukende gitaarrock, zoals The Thermals op voorgaande platen het goede voorbeeld gaven. Doordat het tempo eruit is, blijven er over het algemeen goedkoop aandoende ballads over en dat is volgens mij nooit de bedoeling geweest van Harris en Foster. Het komt de typische rauwheid van indierock niet bepaald ten goede.
Tracks als Returning To The Fold en Test Pattern zijn goede voorbeelden van hoe het niet moet. Als Harris jong wil blijven, dan moet hij zich nooit en te nimmer meer wagen op het pad van de ballad-sound. Waar is toch die band gebleven, die zich uit principe niet waagde aan trucs en foefjes, maar gewoon goudeerlijke rammelrock maakte?
Delain - LucidityZoals Martijn Westerholt (ex-toetsenist van Within Temptation) zelf zegt:...
Justine Electra - Soft Rock De uit Australië afkomstige Justine Electra is al een tijdje een bekende naam...