2014-10-30
Een van de metal releases van 2014 waar het meest naar is uitgekeken is zonder enige twijfel The Year The Sun Died van Sanctuary. De band onder aanvoering van zanger Warrel Dane maakte eind jaren 80' furore met twee sterke platen: Refuge Denied uit 1987(geproduceerd door een zekere Dave Mustaine) en het briljante Into The Mirror Black uit 1989. Mede door de opkomst van grunge ging de band uit elkaar. Dane en gitarist Jeff Loomis maakten echter een doorstart met Nevermore, een van de beste metalbands van de laatste twintig jaar. Twee jaar geleden echter verliet Loomis de band en dat maakte de weg vrij voor een reünie van Sanctuary.In 2012 deed de band een serie shows waarbij er al aardig wat nieuwe nummers gespeeld werden. Ook hadden de heren een platencontract op zak. Toch trad er een grote stilte in waardoor even gevreesd werd dat deze reünie een kort leven beschoren was. Maar zie daar; twee jaar later is toch het zover en treffen we driekwart van de originele line-up (gitarist Sean Blosl doet niet meer mee) aan op The Year The Sun Died.
Is het wachten de moeite waard geweest? Laten we eerst beginnen met wat gras weg te maaien voor de voeten van sommige puristen die de hakbijl al klaar hadden liggen. Zingt Warrel Dane niet meer zo hoog als op de oude albums? Jazeker! Waarom? Hij haalt die uitzinnig hoge noten niet meer en dat is vrij logisch. Dat maakt de zanger nog steeds een van de beste metal zangers. En dan de meest gehoorde kritiek: lijkt de nieuwe Sanctuary op Nevermore? Jazeker! Maar is dat zo gek met Dane als belangrijke factor in de band? En we leven tenslotte tenslotte ook niet meer in 1989, nietwaar?
Kun je je hier overheen zetten dan heb je met de nieuwe Sanctuary wellicht de beste old school metal plaat van 2014 in handen. Smullen was het al op voorhand met de vooruit gesnelde midtempo beuker 'Arise and Purify'. Het daaropvolgende 'Let The Serpent Follow Me' doet er nog een schepje bovenop qua snelheid. Maar nergens wordt het thrash waar Nevermore geregeld naar neigde. Ook zijn de nummers bijna zonder uitzondering compacter dan bij Nevermore.
Gebleven zijn ook de plechtige semiballads, ditmaal in de vorm van het gedragen 'One Final Day (Sworn To Believe)', 'The Dying Age' of het mooie 'I Am Low'. Wat echter overheerst zijn solide stampers zoals het heerlijke 'The World is Wired', 'Question Existence Fading' of het dreigende 'Exitium (Anthem Of The Living)'.
Sanctuary stapt met The Year The Sun Died met een knaller haar tweede leven in. De riffs zijn sterk en dragend, het solowerk van gitaartandem Lenny Rudledge en nieuwkomer Bradd Hull (ex Forced Entry) flitsend, Dane zingt bijzonder sterk en de productie is af. Verplichte kost voor iedere metalfan!
.jpg)
Sean Rowe - MadmanAls singer-songwriter timmert Sean Rowe al een tijdje aan de weg. Wanneer...
.jpg)
Paul van Loo en Ivo Rosbeek - De Verteller Paul van Loo en Ivo Rosbeek , een gepensioneerd aardrijkskundedocent en een...