Neil Cowley Trio - Touch And Flee Recensie op Podiuminfo

2014-10-30 Baarden zijn hip en Neil Cowley Trio maakt daar handig gebruik van. De muziek van deze jazzband is minder plastisch dan de vingers die door de op de hoes afgebeelde baard strijken doen vermoeden. Cowley is geen jazzpurist. Hij staat open voor modern klassieke muziek en draait zijn hand niet om voor popmuziek. Dat dit hem geen windeieren legt, blijkt uit zijn rol op beide albums van Adele. Op Touch And Flee integreert Cowley zijn muzikale voorkeuren in een aantal knappe composities, maar dit lukt hem en zijn band niet continu.

Cowley maakt het soort jazz dat vaak het label toegankelijk opgeplakt krijgt. Door technische en melodische passages te combineren weet hij het geheel licht verteerbaar te houden. Het openingsnummer ‘Kneel Down’ is een goed voorbeeld van deze strategie. De aanvankelijk experimenteel aandoende lage pianoklanken, ingehouden drums en een ronkende bas lopen over in een frisse pianolijn.

‘Gang Of One’ is geen solonummer zoals de titel doet vermoeden, al steelt bassist Rex Horan in het eerste gedeelte de show met zijn technisch vernufte spel. Ook de moderne pianoschetsen van Cowley bekoren als losstaand element, maar dat is ook het probleem met het nummer. Het verband ontbreekt en dit gebeurt vaker op Touch And Flee. Met ‘Gang Of One’ lijkt het goed te komen na het overschakelen naar staccato spel, maar de positieve verrassing is er sneller af dan dat de laatste toon klinkt.

De frisheid van ‘Kneel Down’ is tijdens ‘Bryce’ ver te zoeken. Wanneer er dan ook geen fantastische muzikale prestatie geleverd wordt, blijft er weinig te genieten over. Met ‘Mission’ maakt het trio dat vervolgens enigszins goed. Het is een mooi experiment waarin Horan hoog op zijn hals aan het pielen is en Cowley niet louter zijn piano gebruikt, maar er ook elektronische klanken klinken. Neil Cowley Trio kan het wel, maar de constantheid ontbreekt.

Recensent:Jasper Klomp Artiest:Neil Cowley Trio Label:Rough Trade Distribution