En dat is eigenlijk ook direct waar het mis gaat. Brown levert een album af dat het misschien perfect had gedaan aan het begin van deze eeuw, maar dat duidelijk niet met de tijd is meegegaan. De titeltrack van het album is gelijk ook de opener en daarop hoor je meteen dat het een saaie 50 minuten gaan worden. Een simpel drumcomputer met af en toe wat dubstep synths gaan het niet meer maken anno 2014. Het is te uitgekauwd, te gemaakt en vooral ook te geweest.
Het volgende dieptepunt op de plaat is de samenwerking met Lil Wayne en Tiga. De hoeveelheid waarmee woorden als bitch en fuck voorbij komen is dramatisch. Je verwacht van een man met een verhaal meer dan oppervlakkig, zoals Brown het zelf zou zeggen, shit.
Zijn er dan helemaal geen lichtpuntjes? Nee, eigenlijk niet, maar laat ik het minst slechte nummer even bespreken met je. Ver richting het einde van de plaat komt er een samenwerking langs met Kendrick Lamar. ‘Autumn Leaves’ is een bijna gangsterrap in de traditie van bijvoorbeeld Eminem. De Amerikaans zanger mag Kendrick Lamar op zijn blote knieën bedanken dat hij hier aan mee wilde werken.
Als recensent probeert ondergetekende altijd het positieve te benoemen en het negatieve te vergezellen met een compliment. In het geval van deze plaat bleek dat onmogelijk. Wat er te horen valt is gewoon niet best, en dat heeft niets met smaak te maken. Jammer, want de verwachting was dat Chris Brown een plaat zou maken waarop hij een verhaal ging vertellen, wat hield hem de laatste paar jaar bezig? Daar is hij aan voorbij gegaan en komt met oppervlakkige rotzooi.
The Pineapple Thief - MagnoliaIn de recensie van All The Wars uit 2012 liet uw recensent al weten dat...
Zola Jesus - Taiga Taiga is een benaming voor een bepaald type woud, voornamelijk voorkomend...