The Pineapple Thief - Magnolia Recensie op Podiuminfo

2014-10-29 In de recensie van All The Wars uit 2012 liet uw recensent al weten dat The Pineapple Thief hard op weg was haar progressieve geluid te verruilen voor een alternatieve vorm van progrock met de nadruk op liedjes. De referenties naar bands als Anathema, Radiohead en Elbow waren op dit album al ruimschoots aanwezig, maar doordat de band rond de geboren Duitser Bruce Soord nog een flinke dosis progrock aan haar geluid toevoegde hinkte die plaat nog op twee gedachten.

Op Magnolia heeft The Pineapple Thief alle schroom overboord gezet en is vol gegaan voor de korte liedjes. Twaalf prachtige miniatuurtjes vullen de plaat die eigenlijk geen zwakke broeders meer kent. Meer dan ooit klinken Soord en zijn mannen als een kruisbestuiving tussen Anathema (de immer aanwezig desolate sfeer), en Blackfield (de droevige poprock), waarbij de nummers zijn overgoten met een smaakversterkend Radiohead-sausje.

Eindelijk presenteert The Pineapple Thief zich ook nog eens als een echte band waarin Steve Kitch (toetsen), Jon Sykes (bas) en Daniel Osborne (drums) een mooie rol hebben gekregen. Laatstgenoemde heeft daarbij ook nog eens het album geproduceerd. Weliswaar heeft Soord nog wel de songs geschreven en dat doet hij dan ook verrekte goed. De licht depressieve persoonlijke teksten passen mooi bij het droefgeestige geluid. De fraaie songs worden daarnaast ook nog eens opgesierd met een flink aantal strijkers.

Het rustig startende openingsnummer ‘Simple As That’ refereert al direct aan Anathema zoals zij klinken op de laatste drie albums. Soord, toch niet direct de allerbeste zanger, weet met zijn nasale snik een snaar te raken. Het ”oe-hoe” koortje, het druistige tempo en de pittige riff zorgen dat dit nummer je direct inpakt. Ook ‘Alone At The Sea’ begint kalm, maar weet met een stevige riff aan het einde de handen op elkaar te krijgen.

Het mooist wordt het halverwege het album met het slepende ‘Seasons Past’ , het mooi opgebouwde ‘Coming Home’ en het door een pompende baslijn voortgestuwde ‘The One You Left To Die’. Maar ook de vijf songs die dan nog volgen zijn stuk voor stuk van hogeschool niveau. Zwakke broeders komen we zoals gezegd op de hele plaat dan ook niet tegen.

Het is duidelijk dat de vorm die The Pineapple Thief op Magnolia etaleert hetgeen is waar de band lange tijd naar heeft gezocht. Het kwartet voelt zich met deze stijl duidelijk op haar gemak. Het heeft een van de beste albums van de band opgeleverd. Verstokte progrock fans zullen zich misschien even achter de oren krabben, maar wanneer ze het resultaat horen zullen ook zij gegrepen worden door dit mooie album.

Recensent:Jan Didden Artiest:The Pineapple Thief Label:Kscope