2014-11-01
Wie zich aan de klanken van King 810 begeeft, kan maar beter bij voorbaat zijn feestmuts afzetten. Debuutalbum Memoirs Of A Murderer is allesbehalve een grote viering van het leven. Het is hier zelfs het absolute tegenovergestelde van, waarbij we aan de hand genomen worden en een rondleiding krijgen door de geest van een moordenaar en zijn omgeving die daar van te lijden heeft. Dit hebben ze op een zeer sterke wijze verwoordt en nog beter laten doorklinken in de stevige en duistere pot metal die ze ons serveren. Over het hele album hangt een ambiance waardoor je ook daadwerkelijk het gevoel krijgt je door de diepe krochten van een zieke geest te begeven. Er zijn verschillende manieren waar ze dit klaar spelen, maar het zijn dan toch voornamelijk de zwartdoordrenkte songteksten van David Gunn die hierheen de hoofdrol spelen. “It's me against the world but I brought some friends with me, and they don't have no problem killing any of you for me.” Opener ‘Killem All’ liegt er vanaf het begin dan ook niet om, zowel muzikaal als tekstueel. Genade is absoluut niet te vinden voor de vijand bezongen in de tekst. “Gun ’em down, hang their fucking bodies in the halls.” Samen met de muziek zetten ze een stoomwals aan geluid neer die je voor een tijd ongemakkelijk laat voelen. Zanger David Gunn heeft een bijzonder psychotische manier van zingen, dan wel schreeuwen, waarbij hij met zijn stemgeluid dicht in de buurt komt van Corey Taylor ten tijde van het eerste Slipknot-album. ‘Best Nite Of My Life’ en ‘Murder Murder Murder’ zetten deze agressieve en opgefokte toon voort, maar het eerste zogenaamde rustmomentje krijgen we voorgeschoteld met ‘Take It’. Een akoestische track waarbij Gunn zijn meest depressieve stem gebruikt en vooral een dreigend kunstje ten gehore brengt. Het is een opwarmer voor het geluid dat later verder uitgediept zal worden.
Vanaf dit punt begint het namelijk zeer poëtisch te worden, waarbij ‘Fat Around The Heart’ en ‘Treading And Trodden’ nog een paar flinke mokerslagen verkopen voordat het genre van de spoken word voor de eerste keer aangetikt wordt met ‘Anatomy 1:2’. Samen met opvolger ‘Anatomy 1:3’ zijn dit toch wel twee erg bijzondere tracks waar je even goed voor moet gaan zitten. Dit is King 810 op zijn donkerst, ondanks dat ze het tempo wel uit het geheel halen. Een tempo dat naar het einde toe steeds meer verdwijnt, een kleine uitschieter kent in ‘War Outside’, maar verder blijft er niet veel over.
Al met al begint Memoirs Of A Murderer ijzersterk en wordt er een perfect naargeestige sfeer neergezet, die halverwege toch nog zijn kracht verliest. De melodische, akoestische tracks als ‘State Of Nature’ slepen maar voort en verbleken tegenover de zware gitaren van de harde nummers. Als ze hier een betere balans in hadden gevonden, zou het geheel ook geen dik uur hoeven te duren en zou de gedachte om de plaat vroegtijdig af te zetten nog niet eens aangeraakt worden.
.jpg)
Mark Blomsteel - Crank ItOp het eerste gehoor zou je denken dat countrymuzikant Mark Blomsteel het...
.jpg)
Obey The Brave - Salvation Het spel van de (melodische) hardcore is weer uitgespeeld voor dit jaar....