Foo Fighters - Sonic Highways Recensie op Podiuminfo

2014-12-01 Hoewel een pauze was aangekondigd, bleek de band niet stil te kunnen zitten. Zo kwam het dat Dave Grohl aan het begin van 2013 meedeelde dat hij en zijn mannen van de Foo Fighters weer waren begonnen met het schrijven van muziek. De band was enthousiast over het nieuwe materiaal, maar ze namen er wel flink de tijd voor. Wellicht was er een goede reden om het rustig aan te doen: het album viert namelijk de 20e verjaardag van de band. Na lang wachten is daar dan eindelijk het achtste studioalbum, Sonic Highways genaamd.

Het concept van Sonic Highways is interessant: acht nummers die elk in een andere stad, met een eigen muziekgeschiedenis, opgenomen zijn. Het artwork is hier ook op gebaseerd. De hoes is opgedeeld in negen vlakken en in elk vlak herkennen we een stad aan iconische gebouwen, zoals de Space Needle van Seattle, de Hollywoodletters in L.A. en het Vrijheidsbeeld van New York. In het midden staat een gebouw in de vorm van het teken voor oneindigheid, dat tevens staat voor de achtste plaat.

Het album opent met de single ‘Something From Nothing’. Het nummer begint rustig, maar bouwt langzaam op en barst uiteindelijk flink los. De laatste minuut is werkelijk een rockclimax. Opvallend is de gitaar in het nummer die het een jaren ’80 tintje geeft. ‘Congregation’ is wat ons betreft het nummer wat het meest herkenbaar is als Foo Fighters, hoewel de band natuurlijk een eigen sound heeft opgebouwd dat door alle nummers heen klinkt. Het vierde nummer op het album lijkt uit meerdere delen te bestaan. Dat blijkt ook al uit de titel ‘What Did I Do? / God As My Witness’. De compositie bestaat uit rustige en ruige stukken en bevat ook nog eens een (opvallend) melodische gitaarsolo. Het is het hoogtepunt van het album en de Foo Fighters lijken hiermee hun eigen ‘Bohemian Rhapsody’ te hebben gemaakt.

Helaas is niet het hele album zo sterk. Zo bevat ‘Outside’ een wel erg lange brug met een gitaarsolo van Eagles-gitarist Joe Walsh, waarin niet veel gebeurt. Op ‘In The Clear’ is de medewerking gevraagd van de Preservation Hall Jazz Band en horen we duidelijk de jazzroots van New Orleans terug. Het minst aantrekkelijke nummer is het tamme en trage ‘Subterranean’. Gelukkig weet de band het niveau na een vloeiende overgang naar het laatste nummer weer op te schroeven. ‘I Am A River’ weet op een bijzondere manier spanning vast te leggen in de muziek. Het nummer heeft niet alleen een langgerekt intro, maar lijdt ook aan het ‘Hey Jude’-effect: de laatste drie minuten vult Dave Grohl door eindeloos de woorden “I am a river” te herhalen.

Het album Sonic Highways gaat gepaard met een achtdelige documentaire waarin steeds een andere stad centraal staat. De kijker wordt meegenomen in het opnemen van een track en Dave Grohl praat met bekende muzikanten over de muziekgeschiedenis van de desbetreffende stad. De invloeden die de steden en de gastmuzikanten op elk nummer zouden moeten hebben, zijn op een uitzondering na niet erg duidelijk te herkennen. Dat is jammer, het had het album juist datgene gegeven wat vanuit deze opzet verwacht werd (denk aan het album Umoja van Bløf, dat dit wel heeft). Toch is Sonic Highways over het algemeen een fijne plaat, die zeker het beluisteren waard is.

Recensent:Mark den Dulk Artiest:Foo Fighters Label:RCA