Ook op Work And Love staan weer enkele pareltjes. Een mooi nummer is bijvoorbeeld ‘Little Ones’ met haar middle-of-the-road gevoel. Onder begeleiding van een slidegitaar stemt het lied nostalgisch. In de stijl van grote voorganger The Band wisselen de muzikanten elkaar af in de vocalen. Een stuk vrolijker is de opzwepende mariachi van ‘Mission Bell’. Tijdens ‘Better Times’ hoor je de ruigere kant echt naar voren komen. Het nummer doet echter niet Death Country aan, je hoort meer een vleugje punk.
Hoogtepunt van Work And Love wordt ingenomen door het mooie ‘Taken’. Het nummer opent akoestisch en bouwt langzaam uit. Door de balans tussen akoestisch en ruig, doet de groep hier sterk aan Wilco denken. Mark Sasso zijn stem leent zich perfect voor deze afwisseling tussen voortkabbelende zang en uitgeschreeuwd refrein. Hier wordt een sfeer opgebouwd die, verspreid over de plaat, wat vaker tentoongesteld had kunnen worden.
Hoewel Work And Love een aantal fijne nummers kent, blaast het totaal de luisteraar nooit omver. Daarvoor bestaat te veel het gevoel dat we de nummers al vaker, en beter, hebben gehoord. Het weet niet de sfeer op te bouwen van Wilco, het mist het experimentele van Neil Young en de fijne vocalen van The Band. Zo kan je nog een tijdje doorgaan met het opnoemen van muzikale vergelijkingen. Work And Love wil gewoon nergens bijzonder worden.
Scott Matthews - Home Part 1Acht jaar geleden werd Scott Matthews nog gezien als een veelbelovende...
Bert Hadders & De Nozems - De Bosklopper Tapes De Groningse muzikant Bert Hadders kende in zijn leven al vele beroepen....