Grootste veranderingen zijn het minder gebruik maken van sampling (het is er nog wel, maar niet zo prominent als bijvoorbeeld bij Hype Williams) en, misschien nog wel opvallender, het schrijven van melodieën en structuren die daadwerkelijk wat weghebben van popmuziek. Verwacht geen Shake It Off, maar vergeleken bij het laatste Hype Williams album One Nation is het toch even wennen. Het album is gecentreerd rond twee tracks van meer dan twintig minuten totaal. Het gevoelige, dromerige ‘Forever’ imponeert mede door de sterke stem van Joanne Robertson, een gast-zangeres die door het hele album dienst doet als tegenhanger van Blunts rauwe, soms wat valse stem. Het iets kortere ‘X’ blijft iets te lang hangen in een wat saai intro, maar toont zich uiteindelijk ook een boeiende wirwar van synthesizers en piano’s.
Deze twee tracks worden omringt door een elftal kortere tracks van wisselende kwaliteit. Soms klinken de nummers als niet meer dan schetsen, zeker door de DIY-stijl die veelvuldig gehanteerd wordt. Waar dit intiem kan zijn, zoals op het ook mede door Robertson ingezongen liefdesduet ‘Molly & Aquafina’, kan het ook tot slordige en ronduit saaie tracks leiden, zoals op het eendimensionale ‘Punk’. De twee instrumentale tracks, ‘Country’ en ‘Hush’, die zowel kort als structuurloos zijn, zijn al helemaal overbodig.
Black Metal is een mengelmoes van hele sterke en hele zwakke nummers, van rijke werelden aan geluid en van kale schetsen. Blunt is gedurende zijn hele carrière al erg tegenstrijdig geweest, van zijn interviews tot aan zijn vreemde performance art liveshows. Het zorgt voor flinke dieptepunten, maar gelukkig ook voor grote hoogtepunten. Een album voor de playlists dus.
Jennie Abrahamson - Gemini GeminiPopmuziek uit Scandinavië heeft zelden betere tijden gekend. De afgelopen...
Rob Klerkx & the Secret - Magnolia Rob Klerx & The Secret is zo’n band waar de Nederlandse muziekpers al...