2015-02-05
In een tijd waarin veel discussies over feminisme en gelijke rechten in de Verenigde Staten weer oplaaien, komt Amerika’s beruchtste all-female rockband terug naar voren gestapt. Sleater-Kinney is er na tien jaar sabbatical weer klaar voor en trapt met een ferme trap de deur weer wagenwijd open.Na de vele essays en interviews met feministische rockbands als Savages en indie darlings Grimes en Meredith Graves leek de missie van deze vrouwen misschien wel meer op politiek dan op muzikaal vlak te liggen. Sleater-Kinney, vroeger één van de grondleggers van de bekende riot grrl scene, heeft besloten om eigenlijk amper op die verleiding in te gaan. De muzikale kwaliteiten vieren de boventoon, niet de politieke. De punkrockers lijken op No Cities To Love wel op de hielen gezeten door hun eigen sterfelijkheid, zo bezeten stuwend knallen de drie dames het album door. Het is een 32-minuten durende barrage van Carrie Brownsteins hoekige riffs, Corin Tuckers indrukwekkende stem (ontegenzeggelijk één van de meest krachtige vrouwenstemmen die de gitaarmuziek ooit gekend heeft) en zoals gewoonlijk de stuwende, stampende drumpartijen van Janet Weiss.
Beste voorbeeld hiervan valt te horen op mission statement ‘Surface Envy’, zo’n zeldzaam rock-anthem dat je van top tot teen vult met energie. Het refrein/mantra ”We win, we lose, only together do we break the rules” belooft dan ook door heel Paradiso meegezongen te wordt als de band daar in maart neerstrijkt. No Cities To Love geeft de luisteraar, in tegenstelling tot eerdere albums van Sleater-Kinney, geen enkele ruimte om op adem te komen. De band lijkt met de jaren eerder rustelozer te zijn geworden. De manier waarop ze na tien jaar afwezigheid op volle oorlogssterkte terug zijn gekomen doet ook denken aan een Hollywoodfilm waarin onze held na jaren afwezigheid nog even laat zien dat hij de beste is, waarna hij voorgoed afscheid neemt.
Laten we hopen dat dit voor Sleater-Kinney niet geldt, maar het feit dat de band te kennen heeft gegeven na het komende tourschema geen nieuwe plannen te hebben gemaakt, en de carrières van het trio zeker niet stil hebben gestaan - Brownstein is in Amerika een bekende tv-personality, Weiss is één van de meest gewilde drummers in de punkrockscene en Tucker is inmiddels soloartiest en moeder van twee kinderen - zou zomaar is het einde kunnen betekenen van een band die de status van legendarisch dubbel en dwars verdient.
Vergeet de Foo Fighters, de Black Keys of de Artic Monkeys, Sleater-Kinney heeft de grootste ballen van de Rock ’n Roll. Een stormram van een album dat waarschijnlijk het slotstuk zal zijn van een onvergetelijke band. Of, zoals ze op afsluiter ‘Fade’ zingen: ”If we are truly dancing our swan song, darling / Shake it like never before”
.jpg)
Atari Teenage Riot - ResetHet leven is een spel zonder enige kans om te winnen. Zo benadert de ultieme...
Man From The South - Paeonia Ruim twee jaar hebben we moeten wachten op het tweede album van Man From The...