2015-02-27
Sinds de reünie van Carl Barât en Pete Doherty, misschien wel het sterkste frontmannen-duo sinds Lennon en McCartney, kijkt iedereen reikhalzend uit naar de derde plaat van The Libertines. Doherty is clean, dus het zal ergens dit jaar écht gaan gebeuren, maar eerst knalt een van de heren – onder de naam Carl Barât And The Jackals – er nog snel even soloalbum Let It Reignuit. Dat voelt misschien als een tussendoortje, maar schijn bedriegt: Barât heeft sinds 2002 niet meer zo scherp geklonken.Dat was namelijk het verschijningsjaar van Up The Bracket, het legendarische debuut van The Libertines. Let It Reignbereikt hoogtepunten die de muzikant sinds die plaat niet meer wist te bereiken. Ook nu is de invloed van The Clash, het scherpe randje dat een beetje ontbrak op Barâts soloplaat uit 2010, duidelijk te horen. De Engelsman geeft op het overgrote deel van de tien nummers flink gas, waarbij het opvalt dat de gitaren stevig zijn, maar minder rammelen dan bij The Libertines en dat Barâts stem doorleefder en bezielder klinkt dan ooit tevoren.
Dit komt het sterkst naar voren op songs als ‘Victory Gin’ en ‘March Of The Idle’, harde rockers waarin het makkelijk meebrullen is met de heerlijke refreinen die Barât voorschotelt. Maar er is meer: op songs als ‘BeginningTo See’ en het (bijna) titelnummer ‘Let It Rain’ is een gevoeliger, bedachtzamer geluid te horen, terwijl ‘The Gears’ en ‘Summer In The Trenches’ weer redelijk opgewekt klinken. En zo laat de frontman in iets meer dan een half uurtje horen dat hij in een absolute topvorm verkeert. Sterker nog: die derde plaat van The Libertines zal iets héél bijzonders moeten worden om Let It Reignte doen vergeten.
.jpg)
D'Angelo - Black MessiahNa zijn tweede album Voodoo in 2001 brak een erg lastige periode aan voor...
.jpg)
Boxerin Club - Aloha Krakatoa In een periode dat we zachtjes richting het voorjaar gaan en het er buiten...