2015-02-19
De heren van Schizoid Lloyd hebben blijkbaar een idee hoe het magnum opus van de grote baas klinkt, getuige de titel van hun nieuwe plaat The Last Note In God's Magnum Opus. Of in ieder geval hoe de laatste noot klinkt, wat ze in tien nummers hebben proberen te vatten. Bij het beluisteren van de langspeler en getuige titels als 'Suicide Penguin' en 'Chicken Wing Swans' mogen we best concluderen dat het zestal niet aan hoogmoedswaanzin lijdt, maar we het een en ander met een knipoog moeten nemen. Hun muziek te serieus nemen is toch al een grote opgave, want zelden klonk een album zo gestoord als deze nieuwe worp.Dat wil niet zeggen dat het geen serieuze of matige muzikanten zijn. In tegendeel, het zijn juist uitstekende musici die hun instrumenten tot in de puntjes beheersen en ingewikkelde composities niet uit de weg gaan. Sterker nog, ze lijken te proberen hun muziek zo ingewikkeld mogelijk te maken. Dit is niet meer simpelweg progrock te noemen, maar dit is een soort veelkoppig monster dat Queen, Muse, Mr. Bungle en System of a Down combineert. De luisteraar wordt niet gespaard en zo horen we zo'n beetje alle rock genres in een sneltreinvaart voorbij razen, waar hier en daar nog wat jazz aan toegevoegd wordt. Of in ‘Amphibian Seer’ zelfs een stukje reggae tussendoor. Waarom ook niet?
In ieder nummer volgen de verschillende stukjes elkaar in een moordend tempo op en wordt zelden een adempauze ingelast. Werkelijk alles wordt uit de hoge hoed getoverd, grunts in 'Avalanche Riders', kerstbelletjes in 'Christmas Devil', klassieke piano in ‘Film Noir Hero’ en hier en daar ook wat trompet. Het is allemaal teveel van het goede en zelfs liefhebbers van heftig drukke progrock zullen wel even moeten slikken. Het is erg knap en strak ingespeeld, maar het lijkt wel of de mannen echt alles wat ze in huis hebben willen laten horen. De nummers worden ook nog eens met een hoop bombast en theater gebracht, waardoor het op een volledig doorgedraaide musical gaat lijken. Zelfs tekstueel wordt de gekte opgezocht en hoor je "Your ass is a volcano" aan het begin van 'Amphibian Seer'. Er zouden juist wat meer momenten mogen zijn zoals de prachtige gitaarsolo in 'Avalanche Riders' of de melancholie en het akoestische gitaartje in 'Prodigol Son', wat eindigt in een soort Kozakken lied.
Als de laatste noot van God's magnum opus zo klinkt als deze plaat, dan was Hij aardig opgefokt aan het einde van Zijn levenswerk. Schizoid Lloyd is een knappe band die erg goed kunnen spelen, maar hier zijn ze toch echt veel te ver doorgeschoten. Want het is toch echt wat teveel van het goede om je nummers te laten klinken als een op hol geslagen iPod, die aan één stuk door korte stukjes uit nummer shuffelt.
-1.jpg)
Public Service Broadcasting - The Race For SpaceHet is de droom van iedere student: leren door muziek te luisteren. De band...
.jpg)
Six Miles Wide - Through The Wild Through The Wild had al enkele rondjes gedraaid voordat uw recensent er...