Het album klinkt op sommige momenten als Rival Sons met een zoet smaakje. Afwisseling tussen lekkere stevige bluesrock en een zoetsappige ballad zijn verspreid over de tien nummers. Zanger Robert Jon Burrison heeft niet bepaald een rauwe of zware stem en dat maakt het horen van de teksten al minder ruig dan wanneer je afgaat op de albumhoes. Een zoetsappige ballad als ‘Mary Anne’ is iets wat je niet verwacht als je de bandleden ziet zitten ergens in een Amerikaans bos. Vijf mannen met baarden, ZZ Top-taferelen. Opener ‘The Devil Is Your Only Friend’ komt lekker binnen, waarna het tempo van het album helaas direct afzwakt bij het vervolg. ‘Georgia Mud’, ‘Steppin’ en ‘Gypsy Of Love’ vallen daardoor snel op. Het soms wat lieve pianospel wordt vervangen door een orgel, er wordt plaatsgemaakt voor gitaarsolo’s en het klinkt ineens een stuk intenser.
Wat vooral opvalt, is dat de tracks redelijk radiovriendelijk blijven. De herkenbare teksten, de fijne refreintjes. Het zal de bluesrockfan niet echt lekker zitten maar het maakt het erg toegankelijk. Een debuutalbum als dit is een prima start en een goede mogelijkheid om bekend te worden bij een groter publiek. Het viel ook festivaldirecteuren op, waardoor de band onder andere op SXSW Festival mocht aantreden en aangezien dat een aardig aanzetje kan zijn naar internationale boekingen, is het niet gek dat de mannen dit jaar ook Europa aan gaan doen. Met dit debuutalbum als basis past het ook in Nederland prima en is het zeker het bekijken waard.
Life's Electric - Catalyst EPLaat je niet misleiden door de naam van deze band, dit Limburgse viertal...
Vexillum - UNUM Best een vermoeiend plaat dat Unum van het Italiaanse Vexillum . De folky...