Gelukkig valt het mee want het niet het hele album, simpelweg Astralion genaamd, is gevuld met dit soort snelle nummers waarbij de riffs en solo’s over elkaar heen buitelen. Wat dat betreft lijkt de muziek van de Finnen wel wat op die van Helloween, dat ook altijd de snelle happy metal songs weet af te wisselen met midtempo meezingers en wat meer onderhoudende songs. Helaas vergaloppeert Astralion zich nog wel regelmatig. Zo is het cheesy synthesizerloopje in het poppy ‘At The Edge Of The World’ tenenkrommend. Het wordt gelukkig gevolgd door het vlotte, niet onaardige ‘When Death Comes Knocking’.
Het beste nummer op de plaat is het lekker stampende ‘The Oracle’ dat mooi sfeervol gitaarwerk, en een leuk syntehsizerloopje koppelt aan een voortreffelijk zingende Ian Highhill. Ook het wat tragere ‘We All Made Metal’ is goed aan the horen net als ‘Black Sails’.
De kleurloze ballad ‘To Isolde’ is wat je kunt verwachten van dit soort bands. Gewoon vergeten dit zwakke nummer. In ‘Computerized Love’ gaat de band weer in de hoogste versnelling. Via nog een paar minder overtuigende nummers komen we dan aan bij het kwartier durende afsluitende epos getiteld: ‘Last Man On Deck’. Episch, maar een tikkeltje langdradig is de juiste beschrijving van dit nummer dat halverwege een fikse versnelling bevat.
De debuutplaat van Astralion is maar half geslaagd en een nogal onevenwichtige schijf. Er had namelijk best wel wat gesnoeid mogen worden in het songmateriaal. Waarschijnlijk was er dan een boeiender werkstuk van pakweg drie kwartier uitgerold. Nu is het allemaal veel te lang en te gezichtsloos wat de vijf Finnen over ons uitstrooien.
Motorama - PovertyTerwijl bepaalde recente ontwikkelingen in de wereld de grenzen en...
The Callstore - Save No One The Callstore is een naam die niet direct belletjes doet rinkelen, en ook...