2015-01-30
We hebben er lang op moeten wachten, maar na een radiostilte van acht jaar is hij dan echt terug. De Ierse singer-songwriter Damien Rice, die zo’n tien jaar geleden miljoenen albums verkocht met zijn melancholische folkliedjes, heeft de afgelopen jaren een donkere periode gekend. Na miljoenen puberharten gestolen te hebben met hits als ‘The Blower’s Daughter’ en ‘9 Crimes’, viel Rice in een zwart gat. Vooral de breuk met soulmate en duetpartner Lisa Hannigan in 2007 raakte hem diep. Deze moeilijke periode gaf hem echter de inspiratie voor zijn langverwachte derde album genaamd My Favourite Faded Fantasy. Een adembenemende plaat vol oprechte tracks, die zo rauw en eerlijk zijn dat je de pijn voelt die in het maakproces moet hebben gezeten.My Favourite Faded Fantasy bestaat uit enkel langgerekte ballads. Acht welgeteld, voor elk jaar afwezigheid één. Opener en titelsong ‘My Favourite Faded Fantasy’ is een wonderschone track die begint met een eenzaam klinkende gitaar, waar Rice vervolgens behoedzaam doorheen snijdt met zijn hese stem. Klinkend als een soort Jeff Buckley verlangt hij terug naar het verleden, naar hoe het had kunnen zijn met zijn grote geliefde. Naar het einde toe bouwt het nummer zich met een subtiele spanningsboog op tot een intens samenspel van orkestklanken.
De tweede track, genaamd ‘It Takes A Lot To Know A Man’, is een lang, theatraal nummer dat pas echt interessant wordt na een minuut of vier, als Rice het experimentele induikt. Na een korte stilte horen we een knapperend haardvuur, waarna een kale pianomelodie een instrumentale toegift van ongeveer vijf minuten introduceert. Na deze toegift vloeit het nummer feilloos over in ‘The Greatest Bastard’. Een aangrijpend lied waarin Rice zich afvraagt of hij echt zo vreselijk was. Net als ‘My Favourite Faded Fantasy’ bouwt ‘The Greatest Bastard’ van een fragiele gitaartokkel op naar een dramatisch aanvoelende crescendo van orkestgeluiden.
Single en 3FM-megahit ‘I Don’t Want To Change You’ is vervolgens een gevoelig folklied met een catchy refrein waarin wederom een prominente rol is weggelegd voor een strijkersensemble. Het ontroerende ‘Colour Me In’ geeft tot slot nog wel het beste weer hoe Rice zich de afgelopen jaren voelde. Met deze song lijkt Rice nog één keer terug te willen kijken naar de afgelopen jaren, om het daarna af te kunnen sluiten. De laatste nummers staan vervolgens dan ook geheel in het teken van het verwerkingsproces en het met spijt terugblikken.
Vanaf de eerste gitaarklanken neemt Rice je bij de hand, om je vervolgens gedurende vijftig minuten niet meer los te laten. Hij neemt je mee op een ontroerende reis naar zijn verlangen, verdriet en het verwerkingsproces van de afgelopen 8 jaar. My Favourite Faded Fantasy is daarom niet alleen een wonderschoon album, maar ook een verhaal van een gevallen man die langzaam probeert op te krabbelen. Het is dan ook geen wonder te noemen dat het album in elk eindejaarlijstje van 2014 was terug te vinden. Damien Rice is terug, en hoe!
.jpg)
Bette Midler - It`s The Girls!De divine Miss M, die op haar laatste verjaardag al weer 69 kaarsjes mocht...
.jpg)
Mark Ronson - Uptown Special Als producer van de succesvolle plaat Back In Black van Amy Winehouse, wist...