2015-03-06
De uit Oklahoma afkomstige J.D McPherson liet in zijn jeugd zijn jonge rebelse oren niet hangen naar de muzikale smaak van zijn stadsgenoten. Niks geen Grand Ole Opre-achtige albums voor hem. Nee, zijn smaak ging uit naar bands als The Ramones, The Pixies en Led Zeppelin. Maar nadat hij een in zijn handen geduwde Buddy Holly boxset had beluisterd was de jonge J.D. McPherson helemaal om. Daarna belandde hij in de muzikale ontdekkingswervelstorm. Buddy Holly leidde tot Screamin’ Jay Hawkins, Elvis en vandaar naar Jerry Lee Lewis, Little Richard en zijn huidige idolen Sam Cooke en Eddie Cochran. Om J.D. McPherson simpelweg in het vakje retro of rockabilly te stoppen is voor de singer-songwriter als vloeken in de kerk. Ondanks dat hij ooit in de traditionele rockabillyband the Starkweather Boys heeft gespeeld. De simpele associatie is te gemakkelijk en te generaliserend voor de muziek die hij maakt. Natuurlijk zijn muziek past wel bij de vintage stijl die de laatste jaren door de mode en muziekliefhebbers wordt geprezen maar hij weet er op zijn manier toch net wat meer in te verwerken dan de gemiddelde vetkuif.
Konden we in 2010 old school rocken met debuutalbum Signs And Signifiers, nu vijf jaar later komt de bluesrocker met het door Eddie Cochran geïnspireerde album Let The Good Times Roll waarop hij oude tijden laat herleven. De swingende saxofoon die veel te horen was op zijn vorige cd is ook hier nog aanwezig, maar heeft wel een stapje terug gedaan door de sterk opkomende tweede gitaar.
De nieuwe nummers vroegen volgens de zanger om een grootser en bombastische instrumentale invulling, veel gitaren dus, evenals een uitgebreide percussie. Het nieuwe schijfje is gevuld met songs waarbij een variatie aan muziekstijlen van de afgelopen decennia gecombineerd worden. Uit de jaren vijftig de soepele heupen rock 'n’ roll, de psychedelica uit de jaren zestig en de knauwende rock uit de jaren zeventig.
Met titeltrack en eerste single ‘Let The Good Times Roll’, een song die volgens J.D. ontstond na een avondje te hebben geijld met over de datum zijnde verkoudheidsmedicijn en een oude aflevering van Frasier, wordt een handen klappende, voeten stampende publiekspleaser neergezet. Vintage rock ’n’ roll met zijn rollende elektrische gitaar en baslijnen. Lekker om er in te komen.
De beat wordt strakker getrokken in de uptempo psychedelische bluessong ‘Bossy’ waarbij lessen geleerd worden uit relaties uit het verleden. Verpakt in een stampende, dampende vuige bas gedreven bluesjasje. De piano en de sax nemen het swingende voortouw in de New Orleans-achtige bluestrack ‘It’s All Over But The Shouting’ waar wederom het einde van een relatie de teksten kleurt. “It’s all over but the shoutin’/it’s all done but the deed/it’s all healed but the hurtin’/it’s all gone but the need.”.
De samen met Dan Auerbach geschreven ‘Bridgebuilder’ is dromerig á la The Everly Brothers. Een ouderwetse schuifelplaat, net als tranentrekker ‘Prescious’. Wakker geschud worden we met de rock ’n’ roll hommage aan Little Richard. ‘It Shook Me Up’ combineert vingervlugge Jerry Lee Lewis pianostreken, met superrappe drumbegeleiding van Jason Smay.
J.D. McPherson weet met kleine speelse aanpassingen helden uit vervlogen tijden voor de nieuwe luisteraars weer aantrekkelijk te maken.
-1.jpg)
The Subways - The SubwaysNa hun doorbraak in 2004 en het uitbrengen van hun eerste album Young For...
.jpg)
Eigen Makelij - Ultimatum Sinds 2009 brengt het Belgische hiphoplabel Eigen Makelij elk jaar een...