Pond - Man, it Feels Like Space Again Recensie op Podiuminfo

2015-02-10 Het is niet makkelijk om uit de schaduw van je grote broer te treden en al helemaal niet wanneer je grote broer Tame Impala is. De Australische psych-pop/rockband Pond kan dit zeker beamen. De band ontstond zo’n zeven jaar geleden als een zijproject van Tame Impala, maar is die status inmiddels ruimschoots voorbij geschoten. Na in 2010 Australië veroverd te hebben, verzorgde Pond onder andere het voorprogramma van MGMT. In 2012 kreeg hun vierde album Beard, Wives, Denim wereldwijd lovende kritieken, waarna ze door het gerenommeerde Engelse muziekmagazine NME verkozen werden tot ‘Hottest New Band In The World’.
Nadat een jaar later ook hun vijfde album Hobo Rocket goed ontvangen werd, stond 2014 geheel in het teken van optredens, met als kers op de taart de supportshows voor Arctic Monkeys. Naast deze drukte vond de band ook nog tijd om aan hun nieuw album Man It Feels Like Space Again te werken. Een geflipte plaat vol met psychedelische popnummers die uit een andere dimensie lijken te komen.

Met zes studioalbums in zeven jaar is Pond niet alleen hoogst productief, maar ook hoogst creatief. Waar Beard Wives ,Denim vol stond met Led Zeppelin-achtige rocknummers en Hobo Rocket een obscure en psychedelische garagerockplaat was, lijkt Pond dit keer op zoek te gaan naar een ongegeneerd popgeluid. Zo is openingstrack ‘Waiting Around For Grace’ een catchy poprocknummer dat wat doet denken aan Tame Impala. Single ‘Elvis’ Flaming Star’ is vervolgens, zoals zanger Nick Albrook zelf zegt, een echte glamrocktrack met een knipoog naar David Bowie. Het nummer kent een geweldige gitaarriff en een doordenderende bas- en drumpartij die het lied een lekkere groove geeft.

Pond bewijst met tracks als ‘Zond’ en ‘Outside Is The Right Side’ ook over de nodige funk te bezitten. Vooral ‘Outside is the Right Side’ kent een funky gitaarriff à la Stevie Wonder’s ‘Superstition’, die echter te lang wordt uitgemolken, waardoor het nummer ietwat gaat vervelen. Pond’s gewoonte om op iedere plaat een ballad te plaatsen, wordt vervolgens ingevuld door het nummer ‘Sitting On A Crane’. Een rustige track die aanvoelt als een reis door het heelal.

Dat de heren van alle markten thuis zijn bewijzen ze ook nog eens met het countryachtige ‘Medicine Hat’. Een prachtige track waar MGMT jaloers op zou zijn! Het begint met een akoestische gitaar, maar mondt snel uit in een psychedelisch samenspel, aangevoerd door een heerlijke knarsende gitaarriff. De afsluitende titeltrack is een soort aaneenschakeling van ideeën die klinken alsof je door de ruimte zweeft. Het was misschien beter geweest om deze goede ideeën uit te werken tot drie individuele songs, maar de heren van Pond kozen uiteindelijk voor een spacemedley van ongeveer negen minuten.

Met Man It Feels Like Space Again is Pond er weer in geslaagd een album van formaat te maken. Hoewel de nummers niet meer zo recht toe recht aan zijn als de vorige albums, weten de heren op een zelfverzekerde manier absurde psychedelische pop te maken die lekker in het gehoor ligt. We kunnen dan ook wel stellen dat als Pond zo productief blijft en zichzelf blijft vernieuwen, het een kwestie van tijd is tot ze op gelijke hoogte komen met grote broer Tame Impala.

Recensent:Loek Hendrikx Artiest:Pond Label:Caroline Records