Je kan het een band die al vijfentwintig jaar meedraait moeilijk kwalijk nemen dat ze creatief gezien niet meer pieken. Maar hoe lang duurt het voordat je als luisteraar genoeg hebt van een album waar zo ongegeneerd wordt gezocht naar ‘hip’? Zeker een album van een band die serieuze strepen verdiend heeft. Er zijn namelijk nogal wat bandjes de revue gepasseerd die beïnvloed zijn door Gang of Four (we noemen o.a. een Bloc Party). Terecht, wat ons betreft. Er is echter iets vreemds aan de hand: De rollen lijken te zijn omgedraaid en alles is uit de kast getrokken om te klinken als eerdergenoemde band. Neem de ”Coolest chick in indie” als gastvocaliste (Alison Mosshart van The Kills), een beetje dub, een beetje wave, her en der wat reverb en voilà: plaatje nummer dertien in een toch al uitgemolken dozijn.
Op geen enkel moment dwingt de band af te luisteren. Helaas ook niet om snel je geluid zachter te zetten of een track te skippen. Geen vuiligheid, geen sneer. Zelfs geen ingehouden onderhuidse woede. Alles blijft keurig om het kabbelende midden draaien.
Hoogtepunt is het Bowie-esque ‘The Dying Rays’ met Duitse zanger Herbert Grönemeyer. Deze verrassende samenwerking werkt helaas beter dan de ietwat geforceerde verjongingskuur die de band heeft ondergaan.
Op een plaat van een Gang of Four anno 2015 blijkt helaas niks dansbaar genoeg voor de hippere feesten of vuig genoeg voor de liefhebber. Op zichzelf geen argument voor een matig album. Jammer genoeg wel wanneer het lijkt alsof de band in kwestie er zo hard naar op zoek is geweest.
Enge Buren - Ik Wil Alles ”Ik heb zo`n trek in een pizza Calzone, nee ik hoef geen gewone” . Als je de...
Boxed In - Boxed In Ontmoet Oli Bayston. Het grote brein achter het funky popgezelschap Boxed In...