2015-02-28
In tijden dat de radio zich massaal stort op r‘n’b en waar voormalige stadionbands als U2 elektronica in hun armen hebben gesloten is er ook nog steeds plaats voor rock uit de oude doos.Men zegt van The Waterboys dat het mogelijk de groep is met het meest aantal bandleden in de geschiedenis van rockmuziek. Maar met de aanwezigheid van zanger – gitarist Mike Scott en violist Steve Wickham hebben ze wel twee leden van hun beginjaren gehouden. Dat zetten ze op het nummer ‘Still A Freak’ nog eens extra in de verf “Things disappear, but I’m still here”. De Britten staken van wal begin jaren tachtig, en dat hoor je. Met hun plaat Modern Blues waan je jezelf meteen terug in die tijd.
Want met openingsnummer ‘Destinies Entwined’ verzeilen we in de glam rock, en klinken de gitaren alsof Brian May ze bespeelt. De nodige gitaarsolo’s moeten we hierbij niet vergeten. Het aanstekelijk deuntje blijft in je hoofd zitten als het nummer abrupt wordt beëindigd. En wat hierop volgt is er één zoals je ze wel vaker hoort. Glam rock even in de kast, en het rustig houdend met sobere gitaar en drumpartijen. De viool houdt ‘November Tale’ in leven in het refrein en de kleine accenten doorheen het nummer.
Ze wisselen regelmatig de heftigere nummers af met wat kalmer werk. Die houden ze steeds fris met kleine intermezzo’s van gevarieerde instrumenten. Het klinkt daardoor zeker niet oubollig, misschien is dat wel de invloed van de twee recentere leden.En dat gecombineerd met twee kerels die nu en dan hun virtuositeit laten spreken, is het een samenwerking die werkt. Je hoort hun voorbeelden steeds terugkomen. In ‘Rosalind (YouMarried the Wrong Guy)’zou je nog kunnen denken dat Ray Manzarek de toetsen bediend, en het vermoeden rijst dat Scott genoeg luisterde naar Bruce Springsteen die op ‘Nearest Thing To Hip’ er nu en dan door schemert. Aan het eind ervan plaatsen ze een passage van Jack Kerouac romantische klassieker On The Road. Een roman die velen, schrijvers en muzikanten, begeesterden, en ongetwijfeld The Waterboys ook. Een roman over twee jongens die het avontuur tegemoet trekken op enkele road trips.
Wij zijn aan het einde gekomen van de trip van The Waterboys. Maar ze hebben hun afscheidsnummer wel al mooi ingeleid. Afsluiten doen ze met de ‘Long Strange Golden Road’, en dat vat samen waarvoor On The Road staat. En het is effectief een long road. tien minuten rekken de heren het uit en had het niet aan de fade out gelegen hadden daar nog wat minuten bijgekomen. Zo eindigt de plaat zoals je het ervan verwacht, langzaam uitdovend.
The Waterboys kijken terug op hun romantische escapades, maar het niveau blijft niet altijd overeind. Zet deze groep in jouw plaatselijk muziekcafé - je zou wel een aangename avond beleven – en je denkt dat het de zoveelste rockband is, zoals er dertien in een dozijn zijn. Ze kregen niet de erkenning die ze verdienden, wordt al eens gezegd. Met deze plaat zullen ze die ook niet krijgen.
.jpg)
Hanni El Khatib - Moonlight What’s in a name ? Verwachtingspatronen zijn steeds present, maar even...
.jpg)
Janne Schra - PONZO Bewijzen in eigen land hoeft niet meer. Haar ster fonkelt al aan de hemel....