2015-02-16
What’s in a name ? Verwachtingspatronen zijn steeds present, maar even vaak misleiden ze. Dat muziek je verrast - in de goede zin - is voor elke muziekfan steeds een moment waarop z’n hart sneller slaat. Met een naam als Hanni El Khatib zou je vermoeden dat er her en der Oosterse invloeden zijn, maar het is nog beter dan dat. Pure garagerock zoals ze die te weinig maken.Dat heeft hij al laten merken met zijn tweede CD, Will The Guns Come Out . Daar hoorde je al de invloed van producer Dan Auerbach en het geluid van The Black Keys is dan ook nooit veraf. Voor zijn derde exemplaar Moonlight sprong hij in zee met Sonni DiPerri en dat heeft ook zijn vruchten afgeworpen.
Hoewel, openen doet hij met een sisser. Single ‘Moonlight’ komt niet echt van de grond, en tempert de verwachtingen. Een geluk dat de man uit San Francisco een diesel is en hij meteen een versnelling hoger schakelt. Want met ‘Melt’ laat hij ons effectief wegsmelten. Maar hij blijft een diesel en zo zit hij bij nummer twee nog maar in de derde versnelling.
Zijn nummers zijn niet gepolijst en houden het ruige en vuile vast, zoals garagerock moet zijn. Het duurt dan ook niet lang en je zit in de juiste sfeer voor Moonlight. Hij houdt het regelmatig rustig, maar wij wijten dat aan de opbouw van het album. Want zodra hij richting ‘Mexico’ gaat heeft hij de vijfde versnelling gevonden en die houdt hij vast voor de rest van het album.
Meteen gaat hij verder met het geslaagde nummer ‘Servant’. En hoewel hij declameert “I wanna be your servant, but don’t make me” , hopen wij vooral dat hij zijn eigen baas blijft en meer van dit lekkers maakt in de toekomst.
El Kahtib laat de gitaren spreken, en dat doet hij wederom subliem op ‘Home’.
Net voor het einde laat hij de gaspedaal wat los, tegenstrijdig voor titel ‘Dance Hall’ en ook bij ‘Two Brothers’ laat hij het album rustig naar het einde glijden. Met een handvol strijkers breidt hij er een lange outro aan en sluit zo af met het langste nummer van de CD.
Met zijn korte snedige nummers bereikt Moonlight veel te snel het einde, maar hetgeen dat je hoort is wel uitstekend. Je herkent hier en daar het geluid van anderen, maar groeimarge zit er nog zeker in. Wij wachten nu al op meer materiaal.
Bill Fay - Who Is The Sender?Loopbaanonderbreking. Het kan de creativiteit een nieuwe impuls geven. En dat...
.jpg)
The Waterboys - Modern Blues In tijden dat de radio zich massaal stort op r‘n’b en waar voormalige...